Kişinin iç ihtiyacını, boşluğunu, açlığını makine doyuramıyor. Daha çok yalnızlığa itiyor onu.
Ruh olmayan yerde makine ezer.
"Bugün, ne olduğumuz"dan çok, "yarın ne olacağımızı", daha doğrusu "ne olmamız gerektiğini" düşünmeliyiz.
Demek oluyor ki halk için model, Saadet Asrı'nın insanıdır ancak. Nitekim "İnsanlar nasılsa yöneticileri de öyle" olmaktadır.
Bir devletin helaki için, önce milletinin milliyetsizleşmesi, milliyetçi şuurunu kaybetmesi gerekir.
Okullar, propaganda araçları, Batıcı düzenin istediği insan tipini üretmeyi üstlenen kurumlar olarak çalıştırıldı 140 yıldır.
Gerçek aydın, yurtseverdir, idealisttir. Bu yüzden de geri kalmış ülkelerde nasibi, daima çile doldurmaktır. Zulümler, zindanlar, idamlar hep bu aydın içindir. Sürekli bir suçlama salvosu altındadırlar. Gerilikle, çağ dışılık, hatta kışkırtıcılıkla suçlanırlar.
Laisizm, dini sosyal hayattan söküp çıkarma eylemidir.
Biz büyük, güzel ve kurtarıcı tebliğimizi liyakatle yaparsak, içleri mühürlü olanlar hariç, herkesin kalbini açar anahtarımız!
Bizim yıkılmamızın ancak kendi içimizden alacağımız yaralarla mümkün olabileceğini Batı çok iyi bildiği için, bizi kendi uygarlığımızın özünden saptıracak devrimlere zorladı.