Aydan Aslan
@aydslan
mimar
üniversite
16 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Tanrı'nın Sanatı
Son nefeslerini verirken acıyla gülümsüyorlar; usulca çatırdayarak kopup savrula savrula düşüyorlar, diğer kader ortaklarının yanına. Hafif bir esinti sarıyor ortalığı; saçlarımı hafifçe gözlerimin önüne savuruyor. Çıtırdayan yapraklar arasında yürüyorum, bucaksız bir renk cümbüşü üzerinde. Her biri ayrı bir dünyanın kapısını aralıyorlar size: Kırmızı, sarı, turuncu... Sanki kutsal bir krallığa doğru adımlar atıyorum. Derin bir nefes alıyorum sonra: Hoh.. Gökyüzünün artık bizlerle buluşturmak istediği nimet tanecikleri, önüm sıra uzanan cansız canlarla usulca birleşiyor. Çıtırtı, hafif esinti ve toprak ananın tüm canlıların ciğerlerine işlemek istercesine yaydığı o leziz koku arasında arkamı dönüp bakıyorum da... Bu azamet yalnız, "Tanrı'nın Sanatı"dır, diyorum.
Aydan Nur ASLAN
İki Yaprağın Hikâyesi
Biri bir ucunda biri öteki ucunda iki yaprak, dünyanın; yazıldıysa şayet birbirine, bir fırtına uzadığında diğer yaprağın; eğecektir elbet boyun kaderine.
İster ki, şehir şehir gezerken karşılaşsınlar , toz olana kadar birlikte dolaşsınlar. Bu hayalle bekler yaprak, her gündüz her gece; koparmaz hiç ümit bağını, mevsimlerce.
Sonbaharın naif esintileri şimdi, hırçın rüzgarlara bırakmaya başlar yerini. Doğanın rengi beyaza çalar, güzün güzelliğini bozulmadan saklar karlar.
İnandığı, hayal ettiği ne varsa birer birer gökyüzüne karışmaya başladığında anlar; gözünde canlanan anılar, sadece bir sanrıymış , buraya kadar..
Sessiz, kara bir duman süzülür şimdi gözlerinden; harlayan bir ateşin çıtırtıları gelir yüreğinden.
Sessiz kara bir duman, süzülüyor gözlerimden; aldığım yaralar, üstünü örttüğüm çizikler, hissettirmeye başlıyor kendini yeniden.
Beklemek, yağmur birikintisi içine zıplayan bir çocuğun yaptığı kadar bir hataydı belki de
Yaparken mutlu, huzurlu; sonunda hep bir korkulu, hep bir yaralı.
Yaprak bir daha gelmeyecekti dünyaya
Daha nice yapraklar gelirdi elbet vücuda,
Ama o yaprak yeşermeyecekti bir daha asla.
Ömründe hissetmediği bir şey hissediyordu damarlarında: Azap.. deniyordu bu duygunun adına..
Aydan Nur ASLAN, 2017