İşte her bakımdan kendini arıyordu biri
Şaşırmış arıyordu - ben miydim neydim?
Yıkılmış, bunalmış, sürgün içinde
Kendini arıyordu; aynı renk, aynı biçimdeki kendini
İnsan doğduğu günleri iyi bilmeli.
"Tac Mahal.. Taşın aksi suya yansır burada. Yaradan'ın yansıması insana. Aşk, kalp ağrısında bulur aksini. Hakikat ise hikâyelerde. Hepimiz aynı görünmez gök kubbenin altında yaşıyor, didiniyoruz. Zengin ve fakir, Müslüman ve vaftizli, kadın ve erkek, efendi ve köle, sultan ve filbaz, usta ve çırak.. Bütün ayrımların ortadan kalktığı bir hal var, tekmil sesler kubbede toplanıp som bir sessizliğe dönüştüğünde Belki de kâinatın merkezi yerin altında değil, üstünde: Kubbede.
Bu alemi böyle tahayyül edebildiğimde, yönümü şaşırıyorum. Ne Doğu kalıyor, ne Batı. Geçmiş ne zaman bitti, gelecek ne zaman doğar söyleyemiyorum. Ne semanın nerede durup, toprağın nerede başladığını biliyorum artık; ne de Şark ile Garp'ın ne yöne düştüğünü. Tek bildiğim şu:
Öğrenme aşkıyla geçti ömrümüz, aşkı öğrenemesek de..."
Hayır bir de tekrar, tekrar ve tekrar yaşasam, üç kere değil otuz üç kere yaşamış olsam bu anı ne değişir ki? Ben yine aynı heyecanı yaşıyor olurum. Yine gözlerinde kaybolurum. Yine aldığım her nefeste seni solurum. Her seferinde baştan başlasak, aramızda kilometreler de olsa ben yine seni bulurum.
Sayfa 171Kitabı okuyor
