düşündüm; acaba neden ben hala herkese güveniyordum. Onlar mı kurnazca benim gözümü boyuyorlardı, yoksa ben mi fazla saftım? Kalbime mi söz geçiremiyordum?
Herkes kötü; çünkü herkesin bir çıkarı var. Kimse ama kimse bir çocuk kadar masum ve iyi değil. Bu yüzden herkese karşı kötüyüm ve hepsinden nefret ediyorum. Onlar bu nefreti hak ediyorlar!"
Hayal kurmak bir o kadar güzel, bir o kadar da can yakıcıydı. Kendimizi kandırmaktı hayal kurmak. Olmayan, belki de hiç olmayacak şeylere kendimizi inandırmak...
Karanlık bazen çıkmaz bir yola bile sürükleyebilir insanı. Kör bir kuyunun içinde bulursun kendini. Kuyunun en dibindeyken bile küçücük bir ışık bizi kurtarabiliyorken, yaşananlara rağmen umudumuzu kaybetmek saçma değil mi?
Yalnızlık hem güzel hem kötüydü. İnsanlardan uzak durmak kafanın rahat olması demekti kendi halinde takılmak güzel oluyordu Müzik, kendim ve bir roman... İnsana huzur veren bir bütündü.
Güzel anlar, kötü anları hiç yaşanmamış gibi yaşatabiliyordu...ama öyle bir an geliyordu ki, kötü anlar aklındaki yerini koruduğunu belli ediyordu. Geceleri, yalnızken, ansızın... Bilemiyordu insan, ne zaman mutlu olacağını, ne zaman sevineceğini.