Bahar

Bu kadınların tam istedikleri kıvamda ısıtılmış suyla yıkanırmışçasına, şen şakrak oynayabilmelerine, gülebilmelerine şaşıyordu. Onları yakından inceledi: Öykü anlatırken yaptıkları el hareketlerine, yumuşak, beyaz boyunlarında sanki ince ince işlenmiş, altından bir menteşe varmış gibi başlarını hep aynı biçimde eğişlerine, kendileriyle alay edilmesine izin verişlerine, gözlerinde anlık, yapay öfke kıvılcımları yanıp sönerken dudaklarındaki gülümsemeyi hiç bozmamalarına, bir konuğun beklenmedik bir nüktesini övmek için yüzlerine geçiriverdikleri ağırbaşlı maskeye, ellerinin tek bir dokunuşuyla saçlarını düzeltirken çevrelerine yaydıkları o soğuk, kayıtsız havaya baktı - bütün bu oyunlar içinde ilgisini en çok çekense, gözlerini sürekli çevrede gezdirip durmalarıydı.

“Marki Avrupa’da okurken tuhaf alışkanlıklar edinmiş. Eskiden metresini karısıyla aynı evde oturturdu ama Avrupa’dan dönünce kadını ana girişin hemen dışındaki, bir kilometre kadar uzaktaki kiralık bir eve yerleştirdi. Demek ki bir kilometrelik Batılılaşmış. Bence ha bir kilometre ötede olmuş ha evin içinde, ne değişir?"

Burada, Japonya’da karın ruhunun kadın olduğuna inanırız: Kar masalı. Oysa Batı masallarında kar her zaman yakışıklı, genç bir erkektir.

Ama benim en büyük sorunum, insanların duygularımı apaçık anlamalarından ölesiye korkmam değil mi?

Kırlara bahar yetmiyor ne yapsak
Kara haberlerle soluyor güller