Cemal Süreya'nın çok güzel bir sözü var.
Diyor ki;
Sen bana soğuk davrandığında, benim ne kadar üşüdüğümü bir bilsen, kalbimi ceketinle örterdin.
Her şey bana yabancı, her şey, bana ait bir insan yok, bu yarayı kapatacak yer yok. Burada ne yapıyorum, bu hareketler, bu gülüşler ne anlama geliyor? Buralı değilim - başka yerden de değilim. Yüreğimin hiçbir destek bulamadığı bu yerde dünya bilinmeyen bir görüntüden başka bir şey değil. Yabancı, kim bu sözcüğün anlamını bilebilir?
Sen gittin ve herkes ölmeye başladı
Zaten kim tam anlamıyla sağ kaldığını iddia edebilir ki
Bu kadar meftanın ardından kim biraz zombileşmek istemez
Sen gittin ve herkes ölmeye başladı
Şimdi dilediğim sayfadan başlayacağım bir kitap öner bana
Başsız sonsuz ve ortasız bir hikâye Öner
Ne çok utandık mazideki yaralardan
Her adımda ele geçirilme korkusundan
Sen gittin ve herkes ölmeye başladı
Elinden bir şey gelmeme acısını
Bir arabanın farlarına kilitlenip kalmış sincaplar bilir
Suyun dibine ağır ağır çöken taşlar bilir
Matkapla göğüsünün ortasına açılmış bir pencere düşün
Perdeyi aralayıp kendi yarandan bakıyorsun Dünyaya
Eskisi gibi acımıyor ve de asıl bu acıtıyor
Sen gittin ve herkes ölmeye başladı
Birleşince kısa devre yapan parmak uçlarımız öldü önce
Sonra yeşil öldü benim için sonra kahverengi
Sonra ilk öpüştüğümüz yeri kalbinden bıçakladılar
On iki yıl geçti susmak ne kısaymış
Sen böyle ne güzel sonsuza kadar susalım diyorsun
Sonsuzluk bir gün herkesle konuşur sevgilim bunuda biliyorsun
Sen gittin ve herkes ölmeye başladı
(Emrah serbes)
Romantizm içerir!
Öncelerden çok mu duygusal bakıyorum acaba diyordum ama artık gerçekten öyle olduğuna emin olduğum bir durum var.
Kitaplar bana umut veriyor.
Her zaman böyle ama özellikle kendimi kötü hissettiğim, umutsuz olduğum, hiçbir şeyin eskiyle aynı olmadığını en derinlerde hissettiğimde, kitaplar bana eski bir dost, doğup büyüdüğüm bir yuva gibi gülümsüyor.
Neden, bilmiyorum. Ama onlar benim gerçekten dostlarım. Çok klasik gibi göründüğünün farkındayım ama gerçek bu.
Bırakın hayattan, kendimden bile sıkıldığım ve uzaklaşmak istediğim zamanlarda bile yine kitaplarım benimle olsun istedim. Tabii bu sadece kitaplar için geçerli değil. Sevdiklerim ve doğa da var bunun içinde.
Ama şu an meselemiz kitaplar.
Ben onlarda anılarımı, sevinçlerimi, mutsuzluklarımı saklıyorum. Onlar beni çok iyi tanıyorlar. Ve paylaştığım ne varsa, hepsini ağzı sıkı, vefalı bir dost gibi gizli tutuyorlar. Öyle ki benim bile unuttuğum şeyleri onlar bana hatırlatıyorlar.
Bak diyorlar, sen bu zamanlar böyle düşünüyordun, böyle hissediyordun.
Bak, eski Zeynep böyleydi işte.
Ben de şaşırıyorum. Ve diyorum ki;
Gerçekten kitaplar iyi ki varlar!
Bana ne yazdan, bahardan
Bana ne borandan, kardan
Aşağıdan, yukarıdan
Yolun sonu görünüyor..
İşte o zaman anlarsın,
Aşk bana verdiğinin bin kat fazlasını sana versin ama benden aldığını senden de alsın. Ne fazla ne az! O zaman seni sevmenin nasıl bir şey olduğunu anlayacaksın.