Yani Kolağası Hasan'dan ve onun o mübarek kanından fenalık geldi. Murtaza'nın takıntı haline getirdiği akrabası oluyor kendisi. Kolağadı kendi ahmaklığından ölse de Murtaza bunu kabul etmiyor ve onun gibi olmak istiyor. Oğlunun da onun gibi olması için her şeyi yapıyor ama büyük oğlu onun istediği gibi çıkmıyor! Kizlarini zaten evlattan saymıyor! Tum umudu küçük oğlunda. Görev aşkıyla yanıp tutuşuyor Murtaza. Görevden başka her şey boş onun için. Ahlak bekcisi adeta. Kitapta da olumlu özellik gösteren, örnek olabilecek kimse yok zaten. Bu açıdan Orhan Kemal oldukça başarılı bir iş çıkarmış diyebiliriz. Yalın bir dili var, onun yanında tekrarlanan bölümler çok fazla özellikle Murtaza'nin ahkam kestiği bölümler
Aslinda zenginlik-fakirlik, yoksulluk kavramını çok başarılı bir şekilde romanın sonunda anlatmış Orhan Kemal, Murtaza üzerinden ‘Çeker benim de içim tereyağı, kaymak, bal… Lakin görürüm camekanlarında bakkalların, geçerim, yetmez almaya gücüm, ederim kahır kendi kendime, küserim. Ne sanarsın kardaşıni?’
