Bedri Rahmi Eyüboğlu hikayesini ögrenmişsindir... Bu gece Eren Hanım için yakıyoruz
Oğlum Mehmede
Ağaçlarımızı Takdim Ederim
Şu karşıki yeşil yumağa ağaç derler
O da senin gibi elimizde büyüdü
Yalnız ne altını kirletir
Ne de öksürürdü.
Biz bu ağaçlan uzak ormanlardan getirdik
Meyveleri zehir zıkkım
Dalları diken içersinde,
Köklerini köstebekler kemirirdi
Biz bu ağaçlara evlât gibi baktık tosunum
Onlar da bizden hiç bir şey esirgemediler
Ne bir mevsim atladılar
Ne bir hasat gizlediler
Bir gün gölgelerine evlerimizi kurduk
Dallarına salıncaklar,
Cıvıl cıvıl kuşlar dadandırdık yuvalarına
Biz ölürken hakkımızı helâl ederiz ağaçlara
Onlar da arkamızdan kendi dillerince
Helâl olsun derler.
Oğlum Mehmede
Meyvelerimizi Takdim Ederim
İşte armutlarımız çırılçıplak
Ne avret mahallerinde yaprak
Ne de kendilerini verirken
Haz ederler
Oğlum Mehmede
Gökyüzünü Takdim Ederim
Ve işte Mehmedim gökyüzü denilen nur
Uzanabilirsen uzan
Dokunabilirsen dokun
Ömrün boyunca başının üstünde sallanıp durur.
Ve bir gün
Yüz paralık bir cep aynası gibi
Kırılır gözbebeklerinde
Islak bir bulut parçası;
Birkaç kırmızı kiremit
Ve dut yaprakları içersinde.
Çakıl
Seni düşünürken
Bir çakıl taşı ısınır içimde
BEDRİ RAHMİ EYÜBOĞLU (1913-1975)
Sayfa 22 - Zend Kitabevi, 2005Kitabı okuyor
Sevmek
Güzel meslek
Ama zor
Can dayanıyor
Dayanmasına
Ama yürek
Gitti gidecek
Seni bigüzel giymişim içime gâvurun kızı
Bir kurşunda vurdular ikimizi
Sen otobüsü kaçırmış bir milletin çocuğusun.
En azından üç dil bileceksin
En azından üç dilde
Ana avrat dümdüz gideceksin