Aslında sevmediğim ve sevmeyeceğim tarzda birine karşı takıntı geliştirdiğimi fark ettim. Nedenini bir türlü anlayamıyordum. Aslında onu sevmediğimin çok farkındayım, o da bana karşı aşırı ilgisiz. Bana ilgisinin olup olmaması benim için önemsiz olmalı hislerime göre ama yine de ilgi bekliyorum. Geçen bir videoyla karşılaştım ve bu durumumun sebebini daha iyi anladım. Bunu kendimi sevgiye layık olduğuma inandırmak için yapıyormuşum. Belki bencillik gibi görünebilir ama öyle de değil. Birisi bana ilgi göstermesi gereken bir durumda-bunu ortalama bir insanı baz alarak söylüyorum- ilgi göstermezse kendimi değersiz hissetmem ve aslında onun beni sevmesi gerektiğine kendimi inandırmam sonucu yapıyormuşum. Bunu öğrenince bana bir aydınlanma geldi ve kimsenin beni sevmesine ihtiyacım olmadığı düşüncem pekişti. Bazı insanlar bizden hoşlanmayabilir, biz bazı insanlardan hoşlanmayabiliriz. Bunun için de geçerli veya geçersiz sebeplerimiz olabilir ve hatta bir sebebimiz dahi olmayabilir. Bazen birini ulaşılmaz görebiliriz veya başkası bizi öyle görebilir. Her neyse ben bu vesileyle bir kişiyi gerçekten sevip sevmediğimi fark ettim. Aynı problemi yaşayan varsa aydınlanır inşallah.
Yolculuklarımı bekliyorum, yollara gitmeyi..
Bekliyorum oralarda olmayı, bekliyorum kendimi bulmayı, uzak bir yer belki denizaşırı. Yürümek, yürümek istiyorum izleri takip ederek, görmek başkalarını başka yüzleri duymak anlamadığım cümleleri... Belki diyorum kendimle kalırım bir süre baş başa, duymaksızın aynı tekrar eden şeyleri...
Harun Küsmüş
Yüreğim sana dargın;
Yüreğim yangın yeri..
Sevdam aşkının eseri;
Gözlerinin esiri..
Sensiz geceler bana zindan;
Şafakta bekliyorum yine seni..
Elbet bir gün diye diye biriktirdiğim umutlarımın, enkazından sağ çıkmayı bekliyorum.
gelmeyecegini bile bile gelecekmissin gibi bekliyorum her seferinde
-Geleceğini nasıl görüyorsun Adele? +Bilmiyorum. Küçükken tek istediğim büyümekti... Mümkün olduğunca çabuk. Ama bütün bunların da anlamını bilmiyorum artık. Yaşlanıyorum. Geleceğimi büyük bir istasyonun önünde sıralarla ve banklarla dolu bir bekleme odası gibi görüyorum. Dışarıda, kalabalık insan grupları beni görmeden koşuşturuyor. Hepsinin acelesi var. Trene yetişiyorlar, taksi tutuyorlar; gidecek bir yerleri var, buluşacak birileri. Ve ben oturmuş bekliyorum.
sıkıldım bu şehirden,
daha ne bekliyorum?
gelmeyecek olanı beklemeye
daha ne kadar umut gerek?
olacağı olsa olurdu
'sabır da yorulur' demiştim..."
Cemal Süreya