Bu kitabı çok uzun zamandır istiyordum. Geçen Yaz almıştım, ancak okuma fırsatı buldum. Aslında konusunu ve sonunu biliyordum ona rağmen heyecanla okudum.
O dünyanın en pis kokan yerinde kokusuz olarak doğmuş olan çöpün, çamurun, kokuşmanın içinden gelen, sevimsiz büyümüş, sıcak bir insan ruhu olmadan sırf inatçılığından ve igretisinin verdiği güçle yaşayan, ufak, kamburu çıkmış, topallayan, çirkin, herkesin sırt çevirdiği, içi de dışı da mendebur Jean Baptiste Grenouille... Paris’in kokuşmuş sokaklarında, en kötü kokan yerde, bir balıkçı tezgahının altında, dunyaya gözlerini pis kokular arasında açan Grenouille… Annesi diger beş çocuğunu da aynı bu şekilde doğurmuş. Onu da balık atıklarıyla beraber çöpe atacakken, Grenouille yaşamayı seçti ve daha dünyadaki ilk sesi ile annesini idam sehpasına götürdü. Onu diger insanlardan ayıran bir özelliği vardı, güçlü bir burun ve keskin koku alma yeteneği. Buna karşın kendi bedeni kokmuyordu. Belki de bu yüzden insanlar onu yok saydı, itip kakti. Grenouille koku yeteneğini avantaja çevirmek istiyordu, kendisinde olmayan o insan kokusunu yaratmak istiyordu. Onda sadece insan kokusu değil hiçbir insani duygu emaresi yoktu. Kokuyu hapsetmeyi öğrenmeliydi, bunun için ünlü bir parfüm ustasının yanına kalfa olarak girdi. Öğrendikleri ile büyüleyici bir parfüm elde etti. Bunun için katil olması gerekse bile, ki katil olup olmamak onun umurunda bile değildi.
Çizgili Pijamalı Çocuk ile benzer bir karışıklılığa girdiğini fark ettim. Maalesef günümüzde eserlerin baş kahramanları çocuk olunca hemen çocuk kitabı etiketi yapıştırılıyor içeriği göz önünde bulundurulmadan. 
