Nihilizme Kapılmak
Ben ne yaşadığımı bilmiyordum. En basitinden ne için vardım ki ne için öleyim? Ne için var olayım ki ne için yok olayım? Her iki kutuba da; yaşama ve ölüme küsmüştüm,arasında kalmıştım...
Eflatun gözlerin olduğunu bilmiyordum
Gece yarısını yaşamaktan yorgunum
Ayazın avucunda unutmuştun ellerini
Önünden geçtiğim halde beni tanımadın
Ben değiştim biliyorum, hem sakal bıraktım
Şiirlerim külrengi kumrular gibi uçuyorlar
Bakır çalığı göklere katiyen tahammülüm yok
Attila İlhan
Her şey değişir de şu insan yok mu, insan zor değişir. Kendimiz bile güzel olanı bilir, doğru olanı anlar ama yine de değişmeye direniriz. Ne tuhaf. Kızılırmak'ın aynı kitabında geçer: "Bir şey bulmuştum. Yaşamayı kolaylaştıracak, güzelleştirecek bir şeydi. Unuttum sonra. Yine kendim oldum, kaçınılmaz ve imkânsız kendim." Belki bir
Keman
KEMAN
Derin bir uykudan uyanır gibiydim. Gözlerimi açmadan evvel iyice kendime gelmeyi bekledim. Etrafa bakındım. Bulunduğum yer tanıdık değildi. Neredeydim? Ne olmuştu bana? Bir türlü çözemiyordum. Yattığım yatağın hemen yanı başında bulunan pencere bir koruluğa bakıyordu. Ama ne ev ne de bu koruluk bana aşinaydı. Karnıma bir sancı girince
"Ben onu görmeden evvel hayatın manasını bilmiyordum, bulamamıştım."
Sayfa 109
Ben kalbimin senden önce
Bu kadar çarpabildiğini bilmiyordum. ♥ 🕊
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ
Ne hissetmem gerektiğini bile bilmiyordum. Anlattıklarına inanmalı mıydım bunu bile bilmiyordum artık. Annemin bir
başka kadının canını yakmış olması veya kalbini kırmış olması ihtimalini düşünmek istemiyordum. Bu ihtimali düşünmek bile beni utandırıyordu. Ama belki de asıl yanlış
olan buydu, haberim bile olmayan çarpık bir ilişki için utanması gereken ben miydim?
“içinden şiirsiz geçilemeyecek kadar derin gözleri vardı.”
Ve ben bir garip cahildim, şiir yazmayı bilmiyordum, kayboldum.