Ben kimim merak et istiyorum
Seni merak etmiyor... Kim olduğunu, kafanın nasıl çalıştığını, içindekileri umursamıyor demek değil mi bu?
O senin kabuğunu seviyor..
Onu sevişini, kokunu, ona kattığın neşeyi seviyor.
Seni merak etmek istiyor ama edemiyor işte...
Sen ne demişsin hatta ona yazdığın şiir neydi, nasıldı hatırlamak bile istemiyor.
Belki şiiri bile unuttu kim bilir?
Umursamıyor işte.
Hediyeler veriyor... İstesen alabileceğin.
Maddi tavizler... Senin de yapabileceğin... Kimliğini merak etmeye gelince...merak etmiyor işte... Sonra "seni seviyorum" diyor. Görüyorum; bakışında, duruşunda, sesinde ikna edici ama kimim ben biliyor mu acaba?... Biraz düşünüyorum sonra... "Onda kimim acaba?" diyorum. Merakım buna kayıyor.. Onun düşüncelerine, ona... O merak etmiyor ama ben hala onu merak ederken buluyorum kendimi... Oysa o ben kimim merak etmiyor işte...
... +110
Her insan farklı duyguları rahatsız edici bulur. Ben ise "boşluk" hissini rahatsız edici buluyorum. Hiçbir şey hissetmemek rahatsız edicidir bence. (Ki hiçbir şey hissetmemekten rahatsız olurken de bir şey hissetmiş oluruz.) Ne yapacağını bilememe, tıkanma, amaçsızlık gibi hisler rahatsız eder insanı. Çünkü insan amacı yoksa ne yaşayabilir ki? Yaptığımız neredeyse her şeyin bir amacı varken senin amacın olmaması rahatsız eder seni. Bu duygu seni amaçızlığa iter amaçsızlık ise hiçbir şey yapmamaya...Bu döngü sürer gider. Ta ki son bulana kadar. İşin garip tarafı bu duygudan nasıl ne zaman çıktığını da hatırlamazsın. Sadece çıkmış olursun. Ve yapabileceğin tek şey bir daha bu duyguyla karşılaşmamayı ummaktır. Sizce en rahatsız edici duygu nedir?
Yaklaşık son 4 yıl yaşanan olumsuzlukları düşünüyorum ve aslında bir daha konuşmamak sessizce çekip gitmeyi istiyordum ama şu gece ye kadar herşeyi içime ata ata geldim gırtlağıma kadar değil boyumu aşacak kadar doluyum. 4 yıl içerisinde beni aşşağılaman küçümsemen beni güvensizlik ile itham hadi bunları sineye çektim de...! O dövmeyi oraya değil
Seni dünya gözüyle bir daha görmek! Bunu da nereden çıkardın?
İçimde boşuna arama bulamazsın böyle bir isteğin kırıntısını
Bilmez idiysen öğren duymadıysa iyi açılsın kulağın
Dünyadaki gözüme çarpmadın sen şimdiye dek
Baktın. Nasıl bakmayı optik okumakla öğrenmedinse
Yaşadın. Hiçbir zaman vesikaya bindirmedin yaşamayı
Kurduğun vaki değil
Gelgelelim sana ve bana. Gideceksin buradan belki de ben de gidecegim. Gidince ne değişecek sen her zamanki gibi önüne bakacaksın bense aklım sende bekleyeceğim. Araya mesafe girince silinmiyor ki yaşananlar, unutulmuyor hiçbir anı ve çıkmıyor kalpten sevgi. İkimizde bir köşede savruk ve mutsuz bir şekilde devam ettireceğiz hayatımızı ya da mutlu rolü yapacağız ve biliyoruz ki yanyanayken daha mutluyduk. Ama şunu unutma seni bir daha kimse bu kadar çok sevmeyecek, bense kimseyi bu kadar çok sevemeyecegim. Nasıl da bir anda her şey tepetaklak oldu değil mi?Unutmayacağım ama yokluğuna alışacağım, alışmam gerek, mecburum...