Ben bir denizim demedim mi sana?
Sen bir balıksın demedim mi?
Demedim mi o kuru yerlere gitme sakın,
senin duru denizin ben'im demedim mi?
Ben sana ağzını açma,
Kuşları yutma
Demedim mi
Kanat çırparlar içinde
Yorulursun.
Merhaba Albayım yine ben geldim. Geçerken uğramadım, ayak üstü demedim ve de. Eve çıkıyordum, yorgundum, biraz da aşıktım hani ama yine de geçerken uğramadım sana. Söylesene Albayım... Neyin var evlat? diye telaşlanma hemen. Biraz başıma güneş geçmişti öğlen, biraz da... Biliyorsun ya Albayım. Gerçekten biliyor musun Albayım? İki insan birbirini sevince toprak bağrına basar mı onları? Sarıp sarmalar mı sıcak bağrında. Öz evladından esirgemez mi Albayım? Ben, şayet Oğuz... Yok Albayım. Olmazdı da galiba. Hem olsaydı, az uz olsaydı toprak basar mıydı onu bağrına? Kusardı Albayım! Bence, bence iki insan birbirini çok seviyorsa toprak kusmalı Albayım. Bütün sevgiler görülecek mevkilerde dizilmeli. Dizilmeli değil mi Albayım?.. Yorulmuşum ben Albayım. Bugün asayiş berkemal değildi teşkilatta. Biri güya sevmiş karısını. Öldürdüğünü itiraf ederken utanmıyordu oysa. Sevmek biraz da utanmak mıdır Albayım? Neyse Albayım, beni çocuklar bekler evde. Yaprakları ıslanmamış, kokusu taze yavrucaklar bekler Albayım. Ben gideyim. Yine gelirim Albayım. Yine, geçerken uğramam sana. Bizzat sana gelirim. Emekli Albayım...
Bir gün kızsan bana,
alsan başını,
yüz bin yıllık yere gitsen,
dönüp kavuşacağın yer ben'im demedim mi?
Demedim mi şu görünene razı olma,
demedim mi sana yaraşır otağı kuran ben'im asıl,
onu süsleyen, bezeyen ben'im demedim mi?
‘Mevlana’
Oraya gitme demedim mi sana,
Seni yalnız ben tanırım demedim mi?
Demedim mi bu yokluk
Yurdunda hayat çeşmesi benim
Bir gün kızsan bana,
Alsan başını, yüz bin yıllık gitsen
Dönüp kavuşacağın yer
Ben'im demedim mi?
Mevlana Celaleddin-i Rumi