Peki, ben şimdi ne yapmalıyım? Sorarım size, kime kızmalıyım? Hangi duvara yumruk atmam gerektiğini bana söyleyebilir misiniz? Kendime mi kızayım onu çok sevdim diye, yoksa ona mı beni hiç sevmedi diye. Kızgınlığım, mutsuzluğum onun bir sözüyle geçer de kırgınlığım için aynı şeyi söyleyemem. Aslında vefasız bir gönüle tutulduğu için kalbime de kızgınım. Çok kızgınım çok... Hiç gelmeyişine, bilmeyişine, hissetmeyişine... Ben ona öz Türkçeyken, o bana dilini bilmediği bir millet gibiydi. Yıllarca bana gelecek umuduyla yaşıyordum oysa. Ulan düpedüz intihar bunun adı. Ah be adam! Bilseydim biner miydim bu lanet olası metrobüse? İşin yoksa şimdi onun tutunduğu demirleri sev...
Sayfa 151Kitabı okudu
Sürgün Vermeden Sürülene..
Mavi-mor bir unutma beni, bitip duruyor karşı kıyıda. Ben onu göremiyorum, dokunup sulayamıyorum. Ama orda bittiğini biliyorum.
Her birimiz çiçeğiz diye düşünmüştüm ben, Nazar Köyde renkli camlardan çiçekler ve nazar boncukları yapan adamlara bakarken. Evet hepimiz bir çiçeğiz belki. Sürgün vermeden sürüldüğümüz için öz benliğimizden, dallardan
Bizi ninnilerle uyutan
Bize en doğru ve en güzel örnek diye
Geçmiş zamanı gösteren tarih!
Alnında altı bin yıllık buruşukluklar ve şüpheler karışık
Ona bazen eski anılarını sorarım
O boğuk ve paslı bir sesle
Başlar birer birer anlatmaya
Mutlaka bir yenen, öte yanda on yenilen Çiğneyen haklı, çiğnenen utanç içinde Ezmeye alkış, gurura secde
Hak kuvvetlinin, söz kötünündür
Ezmeyen ezilir...
Düşünceye artık yeter egemenliğiniz
Yaşanır pek güzel zorbalıksız
İşte gerçek özgürlük
Ne savaşçı, ne savaş
Ne zulüm, ne baskı
Ben benim, sen de sen, ne efendi, ne de kul
Kuşku bir aydınlığa koşmaktır
Doğruyu aydınlatmak akıl için haktır.
Tevfik Fikret
Ne diye onca kalabalığın içinde kendine konuşacak birini arasında bulamazsın?
Daha hâlâ neyi düşünüyorsun? Sanırım beni anlamadın sen. İçine dön diyorum sana, özünü bul diyorum. Özündeki rahmeti gör, Rabb’ini hisset diyorum her daim. Sıkıntıda mısın, bir derdin mi var, ya da kendini hiç olmadığın kadar kötü mü hissediyorsun? Hiç düşünmeden konuş
Ernesto Che Guevara’nın, kurşuna dizilmeden önceki son sözleri şu olmuş:
"Fidel’e söyleyin, bu başarısızlık devrimin sonu anlamına gelmez."
Simavna Kadısıoğlu Şeyh Bedreddin de önderi olduğu halk ayaklanması bastırılıp idam edilirken, 1420 yılında Serez’de "Bu kerre mağlubuz" demişti.
Savundukları davaya olan inançlarını son nefeslerinde bile yitirmeyen iki büyük devrimcinin, aralarındaki 500 yıllık zamana ve binlerce kilometre uzaklığa rağmen, ölümün soğuk nefesi yüzlerindeyken benzeri sözleri söylemiş olmaları sadece bir tesadüf olarak açıklanabilir mi?
Bu soruyu kendime sıkça sorarım.
Hayır, bu bir tesadüf olamaz.
Tesadüf olsaydı Galile, Engizisyon mahkemesinde aksini söylemeye zorlanırken "Dünya yine de dönüyor" demezdi.
Sokrates, devlet tarafından tanınan tanrılara sadakatsizlik ettiği, Atina şehir devletinin yöneticilerine göre gençleri yanlış yöne sevk ettiği için baldıran ölüme mahkûm edilmişti.
Arkadaşları ona bir kaçış planı hazırlamıştı, bunu reddetti.
Baldıran zehri dolu kaseyi kafasına dikerken şunu söyleyecekti:
"Ayrılık saati geldi, herkes kendi yoluna gidecek, ben ölüme ve siz hayata. Hangisinin daha iyi olduğunu sadece Tanrı bilir."
İyi uyku üzerine
Uyku ve erdem üstüne pek güzel konuşan bir bilgeyi övdüler Zerdüşt’e: kendisi bu yüzden çok saygı görür, el üstünde tutulurmuş, bütün gençler de kürsüsünün önünde otururlarmış. Ona gitti Zerdüşt ve bütün gençlerle birlikte, kürsüsünün önüne oturdu. Ve şöyle buyurdu bilge:
Saygı ve utanç duymalı uykunun karşısında! İşin başı budur! Ve kötü
GEÇİP GİDEN TÜM GÜLÜŞLER
Belki de yalnızca mutsuz bir insanım ben. Durmak bilmeden kendi kendimi
sorgulamalarımın, dalıp gitmelerimin, çevremde onlarca insan olduğu halde
kimse yokmuş gibi davranmalarımın sebebi bu. Hiç beklemediğim bir anda geliyor bu düşünce aklıma. Gömleğimin kıvrık yeninden görünen bembeyaz tenime bakıyorum. Bir karasinek konup duruyor masama.