bir umudun peşine,
heba ettim ne varsa.
ne çalarsan yüzüne; o kalır elinde, diyorlar.
keşke kalsa...
ben eminim kendimden.
ve gittiğim yol; ne kadar zalim olursa olsun,
ayağımı basabildiğim her an için; minnet ettim.
isyan etmedim hiç!
ne çektiysem hayatta; "hak ettim" dedim.
bende isterdim duru bir su misali,
usulca akıp gitmek.
gel gelelim yokmuş kaderimde;
mutlu bir sonla bitmek.
üzgünüm elbet.
tasım boş döndüm yine vefa borcu olanlardan.
hiç elleri yüreklerine gitmiyor!
hayır yok bana hatırı kalanlardan.
iyisi mi ben kalkayım, geç oldu.
sonra yine gelirim, yine görürüm.
yine öyle boş bakar, tekrar ölürüm...
Babam Dağıstanlı Muhammed Fâzıl Paşanın bütün hayatına ait kendi ağzından işittiğim ve benim şahit olduğum enteresan hakiki vakaları daima aynen yazmak isterdim. Fakat bir türlü mümkün olmuyordu. Üç sene evvel geçirdiğim mühim bir hastalık sırasında şöyle düşünüyordum: Ölürsem, bu hatıralar da benimle gömülecek, diye çok müteessir olurdum. Şayet
Bir gün izbanda gidiyordum bir kız çocuğu gelip kulağıma seni seviyorum diye fısıldamıştı ve yanağımdan öpmüştü. Peçete satıyordu sanırım. Bende "bende seni seviyorum" diye fısıldamıştım. Onun unutmamasını isterdim. Çok tatlı bir andı ama ikimizde birbirimizi unuttuk. Diğer tanıdıklarıma ise akıllarındaki varlığım acı verecektir.
- lisede tuşlu telefonuma bilgisayardan hareketli resim gönderip duvar kâğıdını hareketli bi şeyler yapmıştım .o an teknolojiye karşı ilgi uyanmıştı bende ama sonra köreldi .imkanım olsa çok farklı şeyler de denemek isterdim .
"Ölümü son çıkış olarak düşüneceksin. Bil ki kimse seni bundan alıkoyamaz ve tam da bu nedenle, elinin altında olduğu için onu yedekte tut, sonuna kadar. Diyelim ki geceleyin bir kâbus gördün. Bunun bir kâbus olduğunu, başını oynattığın anda kurtulabileceğini bilirsen her şey daha kolay, daha çekilir hale gelir, hatta bir bakarsın ilk başta en korktuğun şeylerden zevk alır olmuşsun. Hayat seni istediği kadar ürkütsün, canını yaksın, en yakınların çirkin maskeler taksınlar... Hayat bu, de kendi kendine, ikinci kez çağrılmayacağım bir oyun, bir zevkler ve acılar oyunu, bir inançlar ve aldatmalar oyunu, bir maskeler oyunu, bir aktör ve bir gözlemci olarak sonuna kadar oyna, gözlemcilik daha iyidir, ne zaman istersen bırakabilirsin. Beni sorarsan, "imdat çıkışı" sayesinde ayaktayım. Çünkü emrimde, ve onu kullanmayacağımı biliyorum. Ama ahiretin anahtarı bende olmasa kendimi kapanda hissederdim, derhal kaçmak isterdim!"
"Sana kalbimi yollamak isterdim, ama kalbim bende değil ki! Ben, hicranınla inleyen bir rebap. Baktım, göğsümde senin kalbin çarpıyor. Onu yollayamam.”
Marjane Satrapi’nin Persepolis’i bende birçok hissi aynı anda yaşattı. Kimi zaman güldüm kimi zaman öfkelendim kimi zaman çok üzüldüm, korktum.. Kitabın bir distopya örneği olmasını isterdim ama ne yazık ki hepsi gerçek 40 yıldır yaşanan acı gerçek. Yerinden, yurdundan, akrabalarından, ailelerinden, hayatlarından edilen yüz binlerce insan...
Bu biyografik eserde Satrapi’nin anılarından yola çıkarak günümüz İran Devleti’nin İslami devrimi adım adım nasıl gerçekleştirdiklerini görüyoruz. İran halkının başlarda; ‘’yok o kadar da ileri gidemezler..’’ dedikleri her şeyi bir bir yapan rejim ordusu İran’ı muhteşem bir karanlığa boğar. İslami kuralların hüküm sürdüğü İran’da insanların yaşam tarzlarına keskin bir bıçak iner.
**
Kitap hakkında söyleyeceklerim bu kadar. Konu tartışmaya çok açık olduğu için siyasi düşüncelerimi buraya ekleyip ortalığı savaş alanına çevirmek istemiyorum.
**
Kitabın diğer basımlarını bilmiyorum ama bu versiyonu gerçekten çok güzel. Çizimleri, renkleri vs. her şey harika. Herkese tavsiye ederim.
Marjane Satrapi
