Ben her seyi seninle öğrendim her seyi seninle yaşadım. Sen oldum senin oldum. Herkesi karşıma alabilecek kadar güçlüydüm ki aldım da. O kadar çok güvendim ki vardır bir bildiği dedim hep. Gördüm ki heyecandan öte olmamışım senin için. Tek bir gerçek varmış senin bir başkasına ait oluşun. Ben yine de senin her sözünün altına imzamı atardım herkese karşı savunurdum seni o zamanlar.
Simdilerdeyse korkuyorum biri seninle ilgili bir şey söyleyecek soracak diye çünkü seni savunacak bir şey bırakmadın bana. Bir şey oldu ve fark ettim ki ben sana kendimi hiç anlatamamışım. Mesela bugünü nasıl geçirdin neler yaptın çok iyi bıkıyorum, hissediyorum. Bu ne kadar acı veriyor bildiğini sanmıyorum.
Bu son yaşattığın hayal kırıkları boğazımda bir düğüm olarak kaldı. Benim seni savunacak arkanda duracak yüzüm kalmadı. Yerin bende hep baki. Bazen kendime çok kızıyorum bazen sana. Bazen ikimize aynı anda. Ayıramıyorum onları birbirinden.
Hani böyle güzel ikililer vardır bizi onlardan sanırdım. Temeli sağlam ilişkiler gibi. Her düşüncemde her hareketimdr sen de vardın.
Çok şey yapacaktık beraber. Bazen tek yapmaya gucum yok ama bazen de çok güçlü hissediyorum kendimi. Sonra gerçekler yüzüme vuruyor. Sen, siz.
Sana rağmen senin işgal ettiğin kendimden taşınıyorum. Gerçek bir gidiş bu. Kendimi terk ediyorum... En sonunda başardın. Nihayet hiç olmanı diliyorum artık... Seni, kötü ya da iyi hiçbir hisle anmamayı diliyorum.. Herkese göğsümü gere gere seni savunduğum, boşu boşuna enerji harcadığım o günlerim, anlarım için çok kızıyorum kendime. Seni
Uyanıyorum az önce bir trafik kazası geçirdim bilinçim yerinde ama ölü gibiyim sesler duyuyorum ama gözlerim kapalı her şeyin farkındayım ama bedenim hiç tepki vermiyor, hergün intiharı düşünerek geçen günlerimde sonra bu kazadan nasıl sağ çıktım diye içimde kendime kızıyorum bir yanda nasıl olur ölme ben diye mırılanıyorum bir sigar içme lazım ama kendimde değilim ki nasıl içecektim bu sigarıyı ayrıca çevreden kazayı gören herkes toplanmış televizyon izler gibi izliyorlar kendi aralarında eleştiride yapıyorlar gören görmeyen herkes bir şeyler söylüyorlar bende yerde uzanmışım yatıyorum ölü gibi bir an yoksa öldüm diye bir şüpheye kapıldım bu yoksa beni cenaze namazımı yoksa uzun zamandır yapamadığım şeyi şimdi oldu mu diye merak ettim ama değilmiş birde kaldırdılar beni ve her halen bu lanet gezengende kalmışım ve bu kahrolasın yaşam devam ediyor ve yarı ölü olarak geçirdiğim zamanında düşünmeye başladım (NEDEN) diye nerde nasıl bu düşüncelere başladım nasıl bu şekil bir canlı oldum diye her şey 31 martı ilk saatleriyle devam ediyor etmeyende devam edecek bu gidişle baze susacağım bazen iki cümle kuracağım ve sondan son nefese alınacağı kadar devam edecek bugün çok yaşamazdım yarın hiçlik olarak başlamak üzere...
Bazen içten gülüşlerimi kaybettim gibi hissediyorum
Mutluluk bende uzun kalmıyor eskisi gibi anlayacağın
Kendime kızıyorum o yüzden
Herkese umut ve mutluluk veren biri neden her geçen gün biraz daha mahvolur diye