"Kimse sana benim kadar katlanamazdı."
" İnsanın aşkından ölmesinin dilde hoş görülebilir şiirsel bir abartı olduğunu düşünmüşümdür hep. O akşam , bir kez daha kedisiz ve onsuz olarak eve döndüğümde yalnızca insanın ölmesinin mümkün olduğunu değil, benim de böyle yaşlı ve kimsesiz bir halde aşkımdan ölmemde olduğumu anladım. Ama aynı zamanda bunun tam tersi bir gerçeğin de geçerli olduğunun farkına varmıştım ; yaşadığım kabusun verdiği zevki dünyada hiçbir şeye değişmezdim ."
Benim Hüzünlü Orospularım - Gabriel García Márquez kitap yorumunu girdim arkadaşlar bakarsanız ve yorum yaparsanız sevinirim :)
littlebookstagram.blogspot.com.tr/2015/07/memorie...
Delgadina uyurken onun yanında tek başıma bekleme zevkinden vazgeçmeyi düşündüm, ama ölümümün ne zaman olacağını bilmemenin verdiği belirsizlikten çok, onu ömrünün geri kalanında bensiz olarak hayal etmenin verdiği acı yüzünden.
Sayfa 89Kitabı okudu
Sanki kendisi daha yeni keşfetmiş gibi büyük bir ciddiyetle şöyle dedi bana:'' Dünya ilerliyor.''
''Evet,'' dedim ben de, ''ilerliyor, ama güneşin çevresinde dönerek.''
Sayfa 38Kitabı okudu
Onu dört yıl çektikten sonra, içimizdeki bir vicdan azabı gibi kabullenmiştik sonunda.
Sayfa 40Kitabı okudu
Hayvanlarla hiç anlaşamam, konuşmaya başlamamış çocuklarla da öyle.Sanki ruhları dilsizdir.Onlardan nefret etmem, ama onlarla pazarlık etmeyi öğrenemediğimden varlıklarına da katlanamam.
Sayfa 47Kitabı okudu
''Ne harika,'' dedi, ''her zaman söylemişimdir, kıskançlık gerçeklerden daha fazlasını bilir, diye. ''
Sayfa 78Kitabı okudu
''Kimse mutluluğu sizin kadar hak edemez.''
Sayfa 79Kitabı okudu
Üzerimdeki tamirci tulumunu çıkarmadan, yıkanmadan, tıraş olmadan, dişlerimi fırçalamadan bütün bir hafta geçirdim, çünkü insanın üstünü başını birisi için düzelttiğini, birisi uğruna giyinip kokular süründüğünü aşk çok geç öğretmişti bana.Benim hayatta hiçbir zaman böyle bir kimsem olmamıştı.
Sayfa 70Kitabı okudu
Sağanak sona erdiğinde ben hala evde tek başıma olmadığım duygusu içindeydim.Bulabildiğim tek açıklama, nasıl ki gerçek olaylar unutulabiliyorsa, asla olmamış olanların da sanki olmuşçasına anıların içinde yer alabildikleri biçimindeydi.
Ertesi gün hiç olmayan bir kahvaltıyı nasıl hazırladığını, ben yerleri kurularken sofrayı kurduğunu, evin içindeki deniz felaketinin ardından ortalığı topladığını hatırlıyordum.Birlikte kahvaltı ederken gözlerindeki o hüzünlü bakışı hiç unutamadım.
