Sessize ağlıyordu. Ne bir bağırış ne bir feryat, çaresizlik içinde öylece gözyaşı döküyordu.
Haykırmanın da çabalamanın da boşa olduğunu anlayınca ağlamaya başladı,
Evet, kimsenin kimseyi öldürmediği bir dünyaya...”
Abartmaya başlamıştı, hiç mantıklı değildi sözleri,
Dünyada en çok cinayet aşk nedeniyle işleniyor. Namustu, töreydi, kıskançlıktı, millet birbirini acımasızca boğazlıyor.”
hiç de yanlış gelmedi bu fikir.
Öyle tuhaf tuhaf bakmayın yüzüme. Saçmalıyor filan değilim. Sadece farklı bir varsayımdan söz ediyorum.
“…’Kaybetmeye alıştıkça daha çok özgürleşiyor insan.’ diye okkalı bir laf etti, ama ondan çok emin değildim, çünkü yaşlandıkça bencilleşen çok insan görmüştüm. “
Sayfa 356Kitabı okudu