Sabitlenmiş gönderi
Bazı ilkler son kez yaşanırdı ve bazı sonlar ilkler kadar acıtmazdı.
"Sen benim karanlığımın rönesansısın. Seni, haberin dahi olmayan zamanlarda seviyordum."
Bir kitap okudu
544 syf.
·
Puan vermedi
·
16 günde okudu
Okur Takip Önerileri
"Bir insan bir insanı ne kadar sevebilir?" Oturup tüm gün bunu düşündüm ve yine dağıldım senin ismini oluşturan harflerin arasında.
Yeniden yaşamak için ölmeye ihtiyacımız vardı. Öldürmeye belki de. Bazen birilerini, bazen içimizde bir şeyleri...
"Şehirler kadınların saçlarına çok benzer. Kırıklar, enkazlar, yaşlar, coşkular... Bir kadının saçlarında bazen tüm şehrin karanlığı yatar."
Bana kabullenmekle ilgili şeyler söylediler. Unutmakla ilgili... Devam etmekle ilgili sözler zırvaladılar kulaklarıma. Kimse hissettiklerimden bahsetmedi. Hissettiklerime bir değer biçmeye kalktılar ama asla anlamak için bir şey yapmadılar. Ben de bu noktada vazgeçtim insanlardan hatta belki insan olmaktan.
Öyle berbat bir dünyada yaşıyorduk ki insanlar yapılan kötülükleri normal karşılar, iyiliklerin ardında bir şey arar olmuştu. İnsanlık ölmüştü ve kalıntılarında yaşamımızı sürdürmeye çalışıyorduk.
Bilseydim ruhumu bu kadar acıtacağını, hayatımı fethetmene izin verir miydim? Herkesin sınırlarını çizdiğim dünyamda, senin bir devlet gibi kurulmana izin verir miydim? Herkesin avaz avaz bağırdıklarını, senin gözlerimin içine bakarak haykırdığın sessizliğine tercih eder miydim?
Sayfa 306Kitabı okudu
Beklentiler, dedim içimden, insanı en çok beklentiler mahvediyordu, gerçekleşmeyeceğini bile bile kurduğu hayaller. Ama bu, hiç uyanamayacağımı bildiğim bir kâbusa kapatmak gibiydi gözlerimi.
"Sen yakarsan canım acımaz,"
"Canım acısa da buna değer."
Sayfa 442Kitabı okudu
"Senden gitmenin en güzel yanı, tekrar tekrar sana dönmek."