İçime içime damarlarım ilmek ilmek ayrıldı sanki Momo’nun hayatının dehşetini okurken. Bu kitabın bende bıraktığı hisle nasıl baş edeceğimi bilemedim. Her satırda onu o hayattan çekip almak istedim. Maruz kaldığı yaşamı normalleştiren cümlelerini okurken resmen sarsıldım. Madam Rosa için o yaşında sarfettiği çabada hangi duygunun beni
ele geçirdiğini tarif edemiyorum. Gerçeklerin, insanlık dramının, bu dünyanın kenarında kalmış bir çocuğun bakış açısından nasıl bu kadar iyi verilebileceği hayretine düştüm her satırda. Kitapta
ayrıca arka planda verilen din, ırk, savaş izleği insanların yaşamında bıraktığı izler için “Yetti artık ayrımınız, bi insan olamadık” dedirtiyor. Momo ve Madam Rosa’nın son sahnesini ömrüm boyunca unutmam, unutamam. Mutlaka okumanızı tavsiye ederim.
395.jpg){kind=small}