Eşitliği bilirim de adalet; zaman kavramından bir tık daha uzak, anlaşılamaz, tarifsiz ve buna mukabil kontrol edilemez geliyor. An adalete tabii, adalet zaman kavramını sarıp sarmalıyor da diyebilirim. Zaman kavramından bağımsızlaşamayan bizler için adaletin tecellisini kendinde görmek her ne kadar bir ilizyonsa, bir başkasından ya da kurumdan beklemek de bir o kadar masum bir aptallık oluyor. "İsyanın kime dostum? Hiç kimse o kadar aziz olamayacak" diyerek affettim..
Bin fersahtan duyarım kimle gülüştüğünü,
Alnından öz kardeşin öpse ben irkilirim.
Değil senin ardına kimlerin düştüğünü,
Kimlerin rüyasına girdiğini bilirim.
Nerde yanlış yaptım?
Birçokları bunu hiç düşünmediğimi sanıyor. Yanılıyorlar oysa. Sırf bu soru yüzünden, gözlerimi hiç kapamadan, günleri birbirine bağladığımı bilirim.
"Kendimde değildim" deriz ya bazı durumlarda. Biz tam olarak ne kastettiğimizi bilemeyiz. İnsanın kendinde olmama halini iyi bilirim. Çünkü oradan çekip gitmişsindir..