Ne yola geldik, ne yolu terk ettik.
İşte şimdi buradayız.
Yol bizi bekler.
Yol, hiç bitmez
Yola devam.
Yolu hiç bırakmadık, özgürlük savaşımız hep sürdü.
Uğruna ölecek bir fikir bulamadım demişti bir şair.
Daha çok şiire ihtiyacımız var, daha çok sevmeye, yolda olmaya…
Hey sen, hiçbir zaman umut olmadığını söyleme bana, çünkü umut asla
Bıktım gerçekten. Herşeyden herkesten.
Dayanamıyorum dayanacak gücüm kalmadı. Tükendim. Nefes almak bile güç. Omuzlarımda ağırlığını hissediyorum. Kendi kendime yüküm. Kimselerle konuşmak istemiyorum. Birisi benimle konuşsun sosu sorsun istemiyorum. Sadece uyumak istiyorum dinlemek bu fiziksel ve ruhsal yorgunluk geçene kadar uyumak... Ama olmuyo
Sana yazdığım bu son mektubu anlamsız 'keşke'lerle süslemeyeceğim, çünkü keşkelerin kimseye bir yararı olmadığını artık öğrendim. Sana daha fazla 'ben'i de anlatmaya çalışmayacağım, çünkü artık ne benim, ne bu sevdanın ne de beni anlayabilmenin hiçbir anlamı kalmadı. Bundan sonrası için kendi adıma Allah'tan tek dileğim; bir gün senin gibi güçlü
1957 – 59
İstanbul, Fatih,
Bütün gün beni, bu kâğıtların başında oturmaya iten yalnızlığımı düşündükçe acımın artmasını istiyorum. Bu büyük, kalabalık şehirde hiçbir teselli yok benim için. Acım, çok önceleri, başka sokakların, başka pencerelerin, yatak odalarının, bütün o anlamsız eşyanın bulunduğu ortamda çok daha büyüktü. Şimdi başka bir