Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.26
167 syf.
10/10 puan verdi
Hazin, buruk, paramparça sözler...
Acı, dinginlik, sevgi, merhamet... ve daha niceleri ince ince işlenmişti her satıra. Gerçekler ve gerçeklerden daha çok gerçek olan yalanlarla avutulan bir yürek.
Gidebileceği tüm yolları tüketen, kendi yokluğundan anlam çıkaran, içine dönüp kalbindeki mevsimleri umutlarla yaşayan bir yürek.
O eksik yaşanmışlığında zincirlere bağlanmış gibi olmak..
"Sevda dedikleri kara, küçük bir kan pıhtısıdır. Gelir kalbin en içteki, en gizli yerine saplanır kalır. Ve oradan bütün vücuda yayılır. İşte o andan itibaren kan simsiyah akmaya başlar. Buna 'Süveydâ' denir..."
"Sevgilerde yetmeyen bir şeyler var. Sanki şu bulutun arkasında varlığıma giden gizli bir kapı, şu sisin ardında beni anlatan bir cümle, bir söz var. Ama göremiyorum o kapıyı, ne kadar istesem de dağıtamıyorum o sisi..."
Bir hikayenin daha sonuna geldim ve kitabı okumaya başladığımki ben değilim. Bir kitabı bitirdikten sonra aynı sensen o kitaptan kuşkulan gibi bir şeydi yıllar önce okuduğum...
Liseden beri hep merak edip anca elime alabildiğim "Uçurtma Avcısı" adlı eser ki sadece kuru bir 'eser' diyip geçesim gelmiyor, muhteşem bir yapıt.
Geçen saati kontrol etmeyi bırakıp da kitabın akışına kapıldığında yani hikayenin içine dahil olduğunda o kitap kitap olmaktan çıkıveriyor. Bu hikayeyi de bu şekilde bitirdim. Bir kitabı böyle okuyunca eski günlerim geliyor aklıma. Odaya çekilip saatlerce kitap okuduğum o günler... İnsan kısıtlı zamanlarda, kısıtlı imkanlarla ne kadar da çok şey yapabiliyor.
Şimdi bu kitabı okumanın buruk sevinci var içimde. Bir yandan da kitabın bıraktığı düşünceler. Tekrar iyi bir insan olmak mümkün! Evet, insan hatalarıyla insandı. Bir şeyler yaşanıyor ve insan sürekli doğru yahut yanlış kararlar alıyordu. Bu kararlar güzel yollara götürse de bazen sonu taşlı yollarda- uçurumlarda bitiyordu. Sonra yeni kararlar, yeni yollar... İnsan geriye dönüp bakmayı unutuyor ve geriye baktığındaysa olduğunu sandığı kişiden çokça uzaklarda bulabiliyordu kendini. Yani ben kendimi... Sonrasıysa sakinlik, dinginlik. Şuan o raddedeyim ve belki de bundandır şu cümlenin içime bunca işleyişi: "Yoksa bağışlanmak böyle mi tomurcuklanıyordu? Gürültülü patırtılı bir veda töreniyle değil de, eşyalarını sessizce toplayıp bir gece yarısı, habersizce sıvışarak mı?"
Bitti yaa... Damağımda da buruk bir tat bıraktı. Ne samimi ne güzel bir kitaptı bu böyle. O kadar hayattan, hayatın içindendi ki... Altı çizilesi bir sürü yer barındıran, son derece naif bir üslupla hayatın her yönünden bir parça vermiş güzel bir kitaptı. Acılar, yaşanmışlıklar ve zamanla bunların kabullenilişiyle insana gelen o dinginlik... Bir misafir ya da bir yolcu olma hissi... Çok güzeldi be kardeşim. Okuyun, eminim bir şeyler kazanırsınız.
