“Canlı canlı insan yiyecek kadar gergin olduğum zamanlar... Nasıl oluyorsa içimde bir şey patlıyor ve sonra zehir gibi yayılıyor resmen içime. Ve bu gerginliğin zirvelerindeyken birden içimdeki umutsuzluğun, öfkenin yerini güçlükle kontrol edebildiğim tuhaf bir mutluluk hissi alıyor. Şaşırıyorum, kaynağını bulamıyorum bunun...„
Sayfa 30Kitabı okuyor
Yılmaz onlara dikkatini vermeden emin bir sesle "İyi de bunlar yeni konular değil ki arkadaşlar" dedi sadece hatırlatma amaçlı söyler gibi, "hep vardı bunlar, olacak da. Haliyle bunun çözümü de şikâyet etmek değil."
Burada Yılmaz lafını bitirmeden daldım: "Tarih denen sıkıcı masalda" dedim kelimeleri yayarak, "kahraman olarak kabul edilenlerin tümü işsiz güçsüz komedyenlerdir zaten."
Yılmaz yumuşak anlayışlı bir sesle karşı koydu bu lafıma. "Tabii o şekilde bakmamak gerekir" dedi, "çünkü bazı insanlar yaşamış ki tarihin ve gerçeğin..."
Ama o bitirmeden bastırdım. "Hepsi hepsi!" dedim elimi orak gibi sallayıp, "onları eyleme geçiren şeyin kokusunu iyi alırım ben! Ayak kokuları burnuma kadar geliyor şimdi bile! Hepsi öyle!"
Bunun üzerine sadece ağız çevresindeki kaslarında oluşan bir gülümseme belirdi Yılmaz'ın yüzünde. Bu sırada Hilmi konuşmaya başladı. "Ama şimdi hepsi de dememek gerek" dedi mızıkçı bir sesle, "mesela adam faydalı bir iş yapmış, bir misal vermek gerekirse, biz mahsulde zararlı haşaratın önüne geçemezdik misal, ama şimdi bir ilaç çıkarmışlar, sorunu kökten çözüveriyor."
"Katılmamak da mümkün değil doğrusu" dedi Berhan Hoca onun dediklerini atlayıp bana bakarak, "iyi anlıyorum seni, çıkışını yani. Mesela Aşil günümüzde yaşasaydı belediye encümeni olabilir miydi acaba?"
Yılmaz nedendir bilinmez konuyu değiştirme ihtiyacı hissetti burada. "Sahi haberlerde kısaca geçti, üniversitede olay mı..."
Sayfa 214 - çamurlu bir geceKitabı okudu
