Tanzimat döneminde, çılgınca dışa borçlanma yıllarının Boğaziçi yalıları ve Çamlıca köşklerindeki görkemli hayatım anlatan Abdülhak Şinasi için. Bahariye Caddesi’ndeki bu küçük kagir evin üç odasına tıkılmak ve sonra konfordan söz etmek gülünç olabilirdi. Haşim’in ömrünü para darlığı içinde geçirdiğini iyi bilen bir eski arkadaşının, aşağıdaki satırları yazmamış olmasını gönül isterdi:
«Zavallı bu yaşlı çocuk, hâlâ sağlam bir muhakemeye varmayarak o zamana kadar geçirdiği sadelik hayatı içinde ihtimal ki bir karyolası bile bulunmayan bir odanın yoksul halini bir nevi lüks telâkki edebiliyordu. Halbuki insan İstanbul gibi bir şehirde oturunca denize ve geniş bir ufka bakan penceresinden istifade edebilmesi lâzım gelmez mi?» (Abdülhak Şinası Hisar, Ahmed Haşim Yahya Kemâl’e Veda, s. 72,)
Bu gece, gidiyorum. Gitmek, ne korkunç bir sözcük. Vedalaşmak, gitmek, bırakmak, terk etmek, ayrılmak… Tek bir veda bütün bir ömür sürüyor.
Sayfa 76Kitabı okuyor
Sanki, uzun bir yolculuğa çıktım
Ve ben yanıma hiçbir şey almadım.
Sanki mühim bir işim varmış da
Ben onu yapmayı unutmuşum gibi.
Eksikliğini fazlasıyla hissedebiliyorum
Sanki farkında olmadan bir şeylere veda ettim.
İçimde beni endişelendiren bir burukluk var.
Rahatsız eden koskocaman boşluk var.
Bilemiyorum, belki de gelip geçici bir şeydir.
Ya da ben bu aralar fazla duygusalım.
Anlayamıyorum..
Edip Cansever
Sanki, uzun bir yolculuğa çıktım
Ve ben yanıma hiçbir şey almadım.
Sanki mühim bir işim varmış da
Ben onu yapmayı unutmuşum gibi.
Eksikliğini fazlasıyla hissedebiliyorum
Sanki farkında olmadan bir şeylere veda ettim.
İçimde beni endişelendiren bir burukluk var.
Rahatsız eden koskocaman boşluk var.
“Veda etmek. Aslında isin en zor yanı buydu: İnsan bir kez akıl hastanesine girdi mi, delilik dünyasında var olan özgürlüğe alışıyor, hatta ona bağımlı hale geliyordu.”
Sayfa 65Kitabı okuyor
Çek silahını vur beni. Yoksa ben seni vuracağım. Dayanamıyorum çünkü güzelliğine; başkalarının seni görmesine dayanamıyorum, ne yapayım kıskançsam, evet, kıskancım, bir kıskacım kıskacına veda sıkışmış.Yaralı bir çakal gibi yanaşıyorum sana, yaramı sar, koynuna al beni, korkma, kırmızı gözlerimde yakaladığın vahşet değil, saldırı değil, intikam hırsı değil, inan, hüzün! Sev ıslak tüylerimi. Şevkate ihtiyacı olan bir canavarım ben.
Sayfa 39
Ben de şehrin sokaklarındaki şu yapraklardan biriyim; ebediyen yaşayacağını zannederken ne olduğunu anlamadan ölüveren, güneşi ve ayı seven, yanından geçen otobüsleri, gürültülü tramvayları izleyen, kimse incelik edip söylemediğinden kış diye bir mevsimin geleceğini bilmeyen yapraklar. Hayatın olabildiğince tadını çıkarıp bir gün sararırlar ve ağaç onlara veda eder. Görüşürüz demez, elveda der; çünkü asla dönmeyeceklerini bilir. Yaprakları çabucak dallarından ayırsın ve onları uzaklara götürsün diye rüzgârdan yardım ister. Ağaç ancak dinlendiğinde büyüdüğünü bilir. Büyüyüp geliştikçe saygı görür. Çiçekleri daha da güzelleşir.
Sayfa 117Kitabı okuyor
Veda etmek özgürleşmektir. Her affediş yeni bir başlangıca zemin hazırlar.
