Bazı şiirleri ilk günkü gibi iliklerimde yaşıyorum. Vurguna, kuşlara, zarflara bir korku tecellisi. İnciyi, şiiri, denizi duyunca tir tir titriyorum. İlk Leyla ağrısı bürünürse diye korkarken tak, tak, tak ve tak. Ses yok ama aynı silah bambaşka bir elde. Bir yerlerden tanıdık bir isim, sima. Bu karanlıkta yüzünü tam seçemiyorum. Bir ışık huzmesi beliriyor, aydınlatıyor bendini. Mecnun dedikleri mi yoksa hani Leyla’ya meftun olan? Seçmeye çabalarken yüzünü, bir kanat çırpışı. Bir kuş geliyor ötelerden. Pençelerinde yıpranan bir zarf. Biçare bendimle, ona tutunuyorum. Bakıyorum gözlerine. Ey bembeyaz güzellikler ülkesinden gelen, yüzünü seçemiyorum ama gözlerin ervah-ı ezelden ruhuma aşina. Onlar hürmetine son nefeslerimi vurgununla verirken haykırıyorum: İncinen gönlüme, inciden, denizden, aşktan bahsetme. Duy ve bil ki, ben bu yüreği yara bere içinde “gönül” diye taşıyorum. Sen de vurursan bu kıyıya, inciden ruhum kanatlanıp uçacak o kuşla. Bilmem belki de, bir gün bir deniz kıyısında, kumların arasından beyaz bir inci parıldayacak, bir kuş aniden kanatlanacak, yine yıpranmış bir zarf pençesinde. Zarfa tutunduğun an Ey Bembeyaz Güzellikler Ülkesinden gelen, Bayazıt mısraları yankılanacak: “Dön bana ve dinle
Kuşlar uçuşuyor içimde.
Loş bir keman solosu gibi
Kuşların uçuştuğunu içimde
Dön bana ve dinle.
Karanlık denizlerin dibinde,
Birtakım incilerin olduğunu
Birtakım incilere ve hatıralara
Neden bağlı olduğumuzu unutma.”
Leylina
Bir yerlerden tanıdık geliyor diyorduk, yıllarr öncesinden...
Ya İnsanlık Ölümsüzlüğü Bulursa?
Bir an için on dört bin yaşında olduğunuzu, ölümün olmadığı bambaşka bir dünyada yaşadığınızı düşünün. Hayatın tadını çıkarmak için sonsuz vaktiniz, yaşayabileceğiniz sonsuz deneyimler olduğunu hayal edin.
Bu hikaye size bir yerlerden tanıdık geliyor olabilir. Nitekim bu hikaye, 2007 yılında yayımlanmış ve yönetmenliğini Richard Schenkman’in
Suratınıza bir tokat yediğiniz de
Canınız yanar
Arka arkaya seri bir şekilde tokat yediğiniz de ilk tokat kadar canımız yanmıyor dur artık,
Bu durum bir yerlerden
Tanıdık geliyor mu ?
🫴🔏H.d.
Fotoğraftaki kişilerin ikisi de İsrailli. Soldaki muhafazakar ve milliyetçi, sağdaki solcu ve Filistinlilerin hakkını savunuyor. İsrail hükümeti soldakine vatansever, sağdakine terörist diyor. Size de bir yerlerden tanıdık geliyor mu bu?
Victoria Kalaichi'nin Hüzünlü Kadınları...
Her gün karşılaştığımız ve kullandığımız nesnelerdeki detayların sade güzelliğine vurgu yapmanın, sanatının ruhu olduğunu söyleyen ressamın kadın portreleri adeta yaşamın akışından ödünç alınmış bir an gibidir. Özellikle, şallarda ve elbiselerde kullandığı, renkler ve mistik motifler büyüleyicidir.
Alain de Botton'un dediği gibi;
"Bir nesne ne kadar güzelse, ona baktıkça o kadar kederleniriz.(...)İçimizi yakan bir keder değil de, hüzün ile coşkunun bir karışımıdır bu hissettiğimiz aslında."
Yüzlerin uyumlu ve kusursuz çizgilerinde yitirdiğimiz gerçek hüzün bize bir yerlerden tanıdık geliyor, pozitif enerjimizi evrene yaymak ve ışıltımızı cömertçe sergilemek için debelendiğimiz, hep aynı pozda asılı kalmaktan yorulmuş yüz kaslarımızın haklı isyanı... Sanki insan üzülemezmiş, hüzünlenemezmiş, gözyaşı dökemezmiş gibi... Kalaichi'nin fırça darbeleri, tıpkı çocukluğumuzda kaybettiğimiz bir oyuncağı eski eşyalar satan bir dükkanda görmek gibi...
Bir tek sen yoktun sevgili...
Hep seninle ilgili hayal kurduğumdan ve hep de hayal kırıklığına uğradığımdan bahsettim. Bugüne kadar hayal kırıklığına uğramış tek kişi ben olamam, sen de hayal kırıklığına uğramışsındır sevgili. Evet hep hayal kurdum ve hepsi hayal kırıklıklarıyla mahvoldu. Bazı hayallerim uzak gelecek için, bazıları ise yakın gelecek içindi. Ama hepsinin iki