Mutluluğun, pratikte dopamin olduğunu öğrendik. O zaman bir düşünün bakalım sizde en çok dopamin salgılatan şey nedir? Eminim bu soruya yönelik, oldukça alternatif cevapları olan okuyucularımız olacaktır. Ama şüphe yok ki herkesin nükleus akkumbensine hitap eden ödüllerden biri de güzel bir yemektir. Hatırlayın, stres dolu ve oldukça yoğun çalıştığınız o dönemleri. Geçmeniz gereken o gıcık sınavı, bitirmeniz gerektiği halde bir türlü bitmeyen o projeyi, yetiştirmeniz gereken her türlü işi... Ne zaman yoğun geçen bir aktivasyon sonrası kendinizi basit bir ödülle şımartmak isteseniz, yapacağınız şey kendinize şöyle güzel bir ziyafet çekmek olacaktır. Zira şüphe yok ki her bir molekülüne kadar o yemeği hak etmişsinizdir.
Sayfa 37Kitabı okuyor
inançların ise temel bazı ortak noktaları
4. Stresi yönetebilmek (İFA-4): Bu kısacık hayatın insan isteklerine asla yanıt veremeyecek kadar yetersiz oluşu, hayatın anlamına dair bitmeyen sorgulamalar, geleceğin belirsizliklerinden gelen o bitmeyen kaygı hissi, insanlar için muhtemelen her devirde en önemli iç sıkıntısı kaynağı olmalı. Bundan dolayı inançlar "bu hayatın boşuna olmadığı" mesajlarıyla birlikte, en büyük kaygı olan ölüm ve sonrasına dair iç ferahlatan açıklamaları ile en büyük stres kaynaklarımıza çare olmaya gayret ediyor gibiler
Birşeyleri eleştirerek yada sürekli bir şeylerin yokluğunu birilerine bağlayarak içinizdeki boşlukları dolduramazsınız, içinizdeki öfkenizin sebebi başkaları ve onların yaptıkları değildir günün sonunda, bunun tek sebebi sizsinizdir. Bir çoğumuz kendimize o kadar düşman ve yabancıyız ki kendimizden korkuyoruz yada kendimize sevgi ve saygımız yok birey olamamışız o yüzden kırılgan bir egomuz, bitmeyen migren ağrılarımız stres ve kaygı bozukluğumuz var çoğumuzda çünkü daha kendimizle yüzleşmekten korkuyoruz. Yüzleşip değişmekten bence korkunun en yorucu halide bu
Baskıcı ortamlar, bireylerde kronik ve bitmeyen stres tepkilerini tetikleyerek sürekli bir travma durumu yaratır.
....
Umutsuz bir sağlıklı yaşam takıntısı: “Wellness”
Modern çağın mecburiyetleri olarak bize dayatılan kuralları düşünmeye pek vakit ayırmıyoruz. Bu kuralları genellikle ya sorgusuz sualsiz uyguluyoruz ya da uygulamayı beceremediğimiz için acı çekmeye başlıyoruz. Bu kurallar dizisinin başında ise ne yiyip içtiğimize, ne kadar yürüdüğümüze veya
Omzumdaki yük:
Günlük stres, iş ortamı, yoğun beklentiler, anlatmaya çalışmak, anlaşılmamak, hayal kırıklığı, hayal kurmanın verdiği yorgunluk, uykusuz geçen kabus dolu geceler, bitmeyen raporlar, tezler, sınav kağıtları, günlük rutin işler milim milim yüklendi omzuma ve şuan kilitlenmiş vaziyetteyim... Ne için, kim için, değer mi?.. Değmez iki günlük dünya; doğduk, büyüdük, öleceğiz... Hiçbir şey için, hiç kimse için değmez... Yük etmemek lazım hayatı omuzlarımıza, yoksa aniden çöküveriyor...
Bu kı sacık hayatın insan isteklerine asla yanıt veremeyecek kadar yetersiz oluşu, hayatın anlamına dair bitmeyen sorgulama lar, geleceğin belirsizliklerinden gelen o bitmeyen kaygı hissi, insanlar için muhtemelen her devirde en önemli iç sıkıntısı kaynağı olmalı. Bundan dolayı inançlar "bu hayatın boşuna olmadığı" mesajlarıyla birlikte, en büyük kaygı olan ölüm ve sonrasına dair iç ferahlatan açıklamaları ile en büyük stres kaynaklarımıza çare olmaya gayret ediyor gibiler
Harika giriş..!
İnsanlık 21. yüzyıla girerken evrende çok şeyler keşfetti, çok şeyler üretti. Ancak kendi duygu dünyasını keşfedemedi; hatta ürettiği eşya uğruna kendisine ve duygularına yabancılaştı. Bu nedenle insanlar, duygularının sağlıklı iletişimi demek olan gerçek mutluluğu bulamadı. Mal, para, çıkar ve maddi zevkler insanlığın, mutluluğun önüne geçti. İnsanlar daha çok para, imkan ve lükse sahip olursak mutlu oluruz zannettiler. Ancak bunların dünya ihtirasını arttırdığını, insanın insanla iletişimini azalttığını; hatta yok ettiğini görmediler. Bu nedenle insanlar maddi ihtiyaçlarına çok zaman ayırdılar, kendilerine ve başkalarına zaman ayırmadılar. Gönüllere bitmeyen mal, zevk ve çıkar hissi girdi. İnsan ve hakikat sevgisi ondan uzaklaştı. İnsan; eşya ve çıkar uğruna kendini tüketti. Ancak bu tükenişin farkında olamadı.
