Aşk
Aniden. Birdenbire, beklenmedik olandan...
Beklemeyene: Dilegelen bir dünya.
Vahiy gibi, en çok ona benziyor.
Baharın karnını öptüğüm rüya.
O yüzden "ayak"landım, yukarı ağdım.
Sana vardığımda ağlamam bundan...
Adını andığımda sıcak akıyor bütün nehirler
Dünyayı dolduran sözü olduran o.
Ve ben ne desem şimdi, benden değiller.
Hâlâ soruyor musun bana, aşk ne demek:
O en "bir" ve "tam" olana yürümek.
Durup durup geçmesin içinden ağlamak
Dur, neden ağlıyorsun ca'nım,
yetmez mi ikimize bir sağanak...
Onu sevebileceğimiz en yücesiyle sevdin.
Titreme daha fazla kalbim.
Bağışla kendini artık onu da kendini de.
Bırak gitsin.
O senin ezel gününden kaderin.
Sen onu nasılsa bin kere daha seveceksin.
Her muhit ancak ona uyulunca ve nüfuz edilince hem vazıhlaşır, hem derinleşir, bize sesini ve mahrem mûsikisini dinletir. Boğaziçi kendini duyan ruhları bu şiirini gece gündüz emsalsiz bir bereketle, bol bol döküyordu.