fonda justus rümenapp çalarken yaşamak okuyacakmışım gibi bir gece. saat üçü göreceğim, beynimde özel belli dizeleri mırıldanacak, ben nerde hata yaptığımı sorgularken bir yandan da bağrıma basmaya devam edeceğim aşkı, belki filizlenir diye son kez umarak. oysa ne kadar da kararlıydım bu sefer, geri adım atmayacağım diyerekten. kendime mi saygım, öz mü sevgim.. rümenapp dağıtıyor dikkatimi, zarifoğlu gözbebeklerimi savunmasız bırakıyor. biliyorum, bu gece de ölmüyorum. kaybı çok olunca insanın vazgeçmesi de zor oluyor.
Hayat acılarla dolu ve hiç doğmamış olmak daha iyi olurdu. Pek az kimse bu kadar kötümser bir bakış açısına sahiptir, ama Arthur Schopenhauer (1788-1860) böyle biriydi. Ona göre hepimiz bir kısır döngünün içinde sürekli bir şeyler istiyor, onları elde ediyor, daha sonra başka şeyler istemeye başlıyorduk. Bu durum ölünceye kadar son bulmazdı. İstediğimiz şeyi elde etmiş göründüğümüzde, bu sefer de başka bir şeyi istemeye başlıyorduk. Milyoner olsaydınız, mutlu olacağınızı düşünebilirsiniz, ama bu mutluluk da çok uzun sürmez. Sahip olmadığınız başka bir şey istersiniz. İnsanoğlu böyledir. Asla tatmin olmayız, sahip olduklarımızdan daha fazlasını arzulamayı hiç bırakmayız. Tüm bunlar oldukça iç karartıcıdır.
ABDULLAH BEY GİBİLER
Kafanız mı güzel yoksa şair misiniz?
Ayrılamadınız şu güzelim güzeli sevdalardan.
Ah ah yine size her şey toz pembe,
Dedi geçti adam elinde işkenceli sigara,
Sararmış bıyığıyla bir can çekiyor damarına.
Baktım öyle saçma muhabbeti,
Zoraki selâmı, bilmem nesi,
Uçsuz bucaksız bir tarla ucunda,
Hayıflanıyor kendince.
Bir anda olur her şey diyesim geldi,
Dumanım sönmüştü bu sefer son.
AYKUT BARIŞ ÇELİK
Ayrılık
kendimden nefret ettirmeye bi son ver artık.
tıpkı bizden kestiğin umut,
sulamayı bıraktığın çürük çiçek gibi.
kalbimi çürütmeye bi' son ver artık.
tıpkı yitirdiğin inanç,
bakmayı bıraktığın gökyüzü gibi.
beni bırakacağın inancını yık artık.
bana söylemekle olmuyorsa,
hissettirdiklerin gibi bunu da hissettir.
seni seviyorum demeyi bırak