"...sence de bugün düne göre daha suskun değil miyim? gün geçtikçe..."
Anlamak, hoşumuza gitmiyordu. Çünkü, anladığımız şeyleri değiştiremiyorduk. Biz o günlerde işte, tırnaklarımızı yemeye başladık. Birden bedenlerimiz büyüdü. En başından yorgun ve küsmüştük. Ne garip, oysa bir çoğumuzun adı, Çağrı, Umut, Barış, Devrim, Savaş veya Özgür'dü. Adlarımızın anlamlarını ezberleyip sonra da unutmaya çalışarak, bedenlerimizi büyüttük. Biz ne savaşabildik, ne de barışabildik dünyayla, ne özgürdük ne de umudumuz vardı, işte bu yüzden böyle öyküler yazdık, kırık ve bağlantısız.
Geceleri garip bir sıkıntıyla kıvrandığını yazmışsın. Oysa o gecelerde aydınlanmak, bir dünyayı değiştirmek için öğrenmek, okumak zorundasın. Bunu hepimiz yapmalıyız.
BİZ ÖLÜNCE –SİZ SUSUYORSUNUZ YA, BİZ ONDAN ÖLÜYORUZ İŞTE– ÖLÜNCE BİZ, KARŞISINDA DURUP SUSACAĞINIZ KİMSE OLMAYACAK. SİLAHLARINIZLA YALNIZ BAŞINIZA KALACAKSINIZ.
HOŞÇA KALIN.
Sayfa 102Kitabı okudu
bitti, her şey bitti. artık delirdim, artık suçlu değilim, çünkü deliyim.
Sayfa 100Kitabı okudu
artık hiçbir sözcüğe, hiçbir ağlamaya inanmayan kadınlar. artık hiçbir gecenin geçmesini beklemeyen kadınlar. artık kimsenin gelmeyeceğini ve ölümün sıcak bir yatak olduğunu bilen. hayatları, eteklerini düzeltmekle ve ne olursa olsun çayı masaya getirmekle geçmiş kadınlar. kimse onları sevmedi. hiç kimsenin sevmediği kadınlar var dünyada. bunu anlayabilir miyiz acaba?
Sayfa 94Kitabı okudu
komik olacak kadar acıklı ama, "kayıp kuşak" dedikleri biz olmalıyız. çünkü, gerçekten kaybolduk. ne bu dünya üzerindeyiz, ne de yeni bir dünya kuracak gücümüz var.
Sayfa 80Kitabı okudu
biz, o günlerde işte, tırnaklarımızı yemeye başladık. birden bedenlerimiz büyüdü. en başından yorgun ve küsmüştük. biz, küsmüştük. ne garip, oysa bir çoğumuzun adı, çağrı, umut, barış, devrim, savaş veya özgür'dü. adlarımızın anlamlarını ezberleyip sonra da unutmaya çalışarak, bedenlerimizi büyüttük. biz ne savaşabildik, ne de barışabildik dünyayla, ne özgürlük ne de umudumuz vardı. işte bu yüzden böyle öyküler yazdık, kırık ve bağlantısız.
Sayfa 79Kitabı okudu
ben ve benim gibiler, dünyada hiçbir şeyi değiştiremeyeceğimizi düşünerek büyüdük. biz mektuplar yazdık hep, bir de uçlarını içimize döndürdüğümüz şiirler. şiirleri, bedenlerimize saplamaya çalıştık. oysa onlar, çoktan peltekleşmişti. uçları yoktu.
Sayfa 79Kitabı okudu
öyle sanıyorum ki, biz ölüme programlı hücreleriz.
Sayfa 78Kitabı okudu
hiçbir şey beklemediğini söyleyenler en çok bekleyenlerdir aslında.
Sayfa 71Kitabı okudu
tanrı aşkına, en son 5 yıl önce ağlamış bir insanla ne konuşabilirsiniz ki?
Sayfa 69Kitabı okudu
(şiirden pek anlamıyor. süreyya'yı seviyor, ama anlamıyor bence. o güzel, yumuşacık şiirlerin ne tür bir acı yüzünden yazıldığını anlamıyor. o sağlam çünkü. yaralanmamış.)
Sayfa 67Kitabı okudu
benim ölüm ve acı üzerine sıkıntılı şiirlerimi kim okumak isteyebilir ki? ben, ne papatyaları anlatabiliyorum senin gibi, ne de devrimi. ben, acıyla meşgulüm deniz. anladın mı?
Sayfa 64Kitabı okudu
Kimsenin yaşamı, birini sevmek ya da birinin onu sevmesi değildir, olmamalı. Hayatın karşısında biraz daha sıkı dur. Sana güveniyorum.