Ben ümitsiz aşklar için yaratılmışım
Ayrılıklar için, sonsuz kederler için
Ne zaman ta derinden sevsem bir kadını
Ezilmeli yeni açmış gülleri kalbimin
En güçlü zehir olmalı aşk dediğin
Alkol gibi damarlarıma yürümeli
Sarmalı her yanımı gece olunca
İçimde bir çıbancasına büyümeli
İnsan sevince her gün bir kez ölmeli
Her gün bir başka yerine
Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı
Ama atıldı yine de serüvenlere
Vakti olmadı acıların hesabını tutmaya
Durup beklemeye, geri dönmelere vakti olmadı.
Yangınlarla geçti ömrü ve hep yalnızdı
- ki onlar daima birer yalnızdılar
Nerde doğmuştu ve ne zaman kopup
Gitmişti o kentten anımsamıyor artık
Hangi sokaktaydı ilk sevgili ve hala
Sürüp gider mi
Bugün dilimde var bir şarkı..
İşimiz zor yollar çetin
Ama aşklar büyük
Kim kime galip gelir
Bilinmez, sonu kayıp
Uzakta kaldı sanki ateşler
Her yer buz soğuk
Bugün dilimde var bir şarkı
Adı oldu yalnızlık
Geyikli Gece
Halbuki korkulacak hiç bir şey yoktu ortalıkta
Her şey naylondandı o kadar
Ve ölünce beş on bin birden ölüyorduk güneşe karşı.
Ama geyikli geceyi bulmadan önce
Hepimiz çocuklar gibi korkuyorduk
Geyikli geceyi hep bilmelisiniz
Yeşil ve yabani uzak ormanlarda
Güneşin asfalt sonlarında batmasıyla ağırdan
Hepimizi vakitten kurtaracak
Bir yandan
bazı arkadaslıklar biter, bazı asklar. keske yapmasaydım demek en kotusu mu bilmem ama pismanlık bazen de iyi olabilir. bazı seylerden cok pismanım, kendime bile itiraf etmem cok uzun surdu. psikolojik olarak yoruldum, ne zaman boyle oldum? hayatta anlik verdigimiz kararlarin zamanla ne kadar ciddi oldugunu anlamak uzucu sanirim. kendime kizmali miyim, belki evet. kendimi sevme noktasinda bazi seyleri beceremiyorum. her seyi berbat mi ediyorum? kendim icin iyi olanin ne oldugunu bilmiyorum. henuz 17yim ve hayat bazen cok hirpalayici olabiliyor. her zaman kendimi dusunmem gerektigini biliyorum ama bunu dogru sekilde yapamadigimda cok uzuluyorum ve kendime iyi davranmayi gectim, cok kiziyorum. hayat basamaklardan olusan bi merdiven, baslangici var ama sonu yok. bunu aklimdan cikarmamaya calisiyorum. her seyi deneyimleyerek ogreneceksin. ve bu ne zaman kolay oldu ki? tum hayatin, senin kendine verdigin deger kadar. bazen patlayacak gibi oluyorum, ne kadar cok icimde biriktigini fark ediyorum. ama yolun sonunda ben yine benle beraberim. kendimi affetmeliyim, boylece yoluma dogru sekilde devam edebilirim. sanki baskasinin cumlelerini kullaniyorum su an. hayat ne ara bu kadar dusundurur oldu? simdi 17, bi bakmissin 71. hayat su cumle kadar kisa ve uzun aslinda. bir ana takilip kalmamak, buyuk resmi gorebilmek lazim. kendine karsi bagislayici olmalisin. insansin, herkes oyle. hatalarin var, herkes gibi. kucuk detaylarda ve kucuk insanlarda bogulma. seni cok seviyorum kendim, ve bazen yapilabilecek en iyi sey budur.
