Zaman zaman geriye bakıyor insan. Gülümseten anıları da oluyor, hüzünlendirenleri de. Günler geçiyor. Sonra aylar, bir bakmışsın mevsimler, yıllar... Fakat hatıralar, iyisiyle kötüsüyle zamanı yaşatıyor. Yeter ki hakikatli yaşamış olsun insan.
Hiç olmadığı kadar fazla kapılıyoruz yeryüzünün büyüsüne. Yüreğimiz kör, idrakımız sağır, aklımız esir. Öyle olmasa niçin ölür çocuklar kırk kilometre yürürken susuzluktan ya da yağmur gibi yağan bombalardan. Alıp veremediğimiz nedir?
İnsanı en çok da geçmişe dönüp baktığında boşa çabaladığını boşa yorulduğunu görmesi üzüyor.