Şimdi artık karanlıkta yan yana yürüyorlardı. Anselmo yumuşak bir sesle konuşuyordu, zaman zaman da tırmanırken başını ona çeviriyordu: “Bir piskopos bile öldürmem ben. Ne türden olursa olsun, mal mülk sahibi birini de öldürmezdim. Bundan sonraki yaşamları boyunca onları, tıpkı bizim tarlalarda çalıştığımız gibi, tıpkı bizim dağlarda odun kestiğimiz gibi her gün çalıştırırdım. Böylece insanın ne yapmak için yaratılmış olduğunu anlarlardı. Bizim uyuduğumuz yerde uyumaları gerektiğini, bizler gibi yemeleri gerektiğini ama her şeyden önce de çalışmaları gerektiğini anlarlardı. Böylece öğrenirlerdi işte.”
“Ve seni yeniden köleleştirmek için yaşamlarını sürdürürlerdi.”
“Öldürmekle onlara hiçbir şey öğretemezsin” dedi Anselmo. “Köklerini kurutamazsın onların, çünkü daha büyük kinle tohumları daha da çoğalır. Hapishane bir işe yaramaz. Hapishane yalnızca nefret yaratır. Tüm düşmanlarımız bunu öğrenmelidir.
-Çok zor bir kadınsın..
Aslında beni anlaşılamaz kılan çok basit olmam.
Herkes yapabileceğini, gerçekten yapılabileceği şekilde yapmak zorundadır.
İnsan hiçbir şey bilmediğinde olay ne denli basit oluyor.
Anlamak bağışlamaktır.
Bir fırtınada soluk alamamak gibi bir şeydi öfke.
-Acı çekenler ve çekmeyenler vardır.Ben çok acı çektim.
Ben başkaları için acı çekerim.
-Butün iyi insanlarda olması gerektiği gibi.
-Ama kendim için çok az.
Ama şimdi bir olacağız ve asla ayrı biri olmayacak artık.Ben sen olacağım sen burada olmadığın zaman.
Que mala es la guerra.
( Savaş ne kötü şey.)
Erkeklerin en beteri sarhoşlardır.
Hiç bir şey yapmaya gerek yok. Neyimiz varsa birlikte sahibiz, onu saklayacağız ve koruyacağız.
Ölümü aspirin gibi almak zorundasın.
Sayfa 418Kitabı okuyor
Eğer dert edinecek biriysen dert çoktu.
Uğruna savaştığımız herşeyi sevdiğim gibi seviyorum seni.Seni özgürlüğü,haysiyeti, bütün insanların çalışma ve aç kalmama haklarını sevdiğim gibi seviyorum.
Sana kadar birini derinden sevebileceğimi de sanmazdım.