Cennet Rumeysa Gündüz
@cennetrumeysa
Öğretmen
Boğaziçi Üniversitesi - FLED Gaziantep Üniversitesi- ELT 'MA
Gaziantep
140 okur puanı
Temmuz 2021 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Bir kitap okudu
104 syf.
·
Puan vermedi
·
4 günde okudu
Unutmak, kişisel acılarımız için belki yaşama gücü verir ama toplumsal acılarda unutmak, ipimizi kendi elimizde celladımıza teslim etmekten başka bir anlam taşımaz.
Sayfa 63Kitabı okudu
Bellek bizim hem ödülümüz hem cezamızdır.
Sayfa 49Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
İnsanın sözden başka yaşayacağı bir yeri yok dünyada, bilirim. İnsan, kabul etmekle dönüştürmek arasında bir gergin iptir, bilirim. İnsan konuşmasaydı -yazmak da içinde- yapacağı tek şey topluca delirmek olurdu, bilirim.
Sayfa 48Kitabı okudu
Hayat, insanın bütün yaşadıklarını şaşkınlığa çeviriyor, hayranlığa çeviriyor, unutma masalına çeviriyor, anlamanın azabına çeviriyor.
Sayfa 46Kitabı okudu
Sevmek ne büyük bir tanrı Hatice
Sayfa 42Kitabı okudu
Bu, kötülük, dedim. Habis bir akıl. Hastalıklı bir bilgi. Kibirle zehirlenmiş bir dil. Sevgisiz. Yıkıcı. Küçülten. İnsanları içtenlikleriyle aşağılıyor. Sen, dedim, yazı yazıyorsun. Kitap okuyorsun. Harfler sadece bizim kalbimizden doğmazlar. Başka hayatların acısını, yokluğunu, heveslerini de yüklenir gelirler. Gelirler ve bize saygıyı getirirler, inceliği getirirler, kederi getirirler. Elbette huzursuzluğu da. İnsan, hastalıklı bir düşkünlükten, muhteris bir küçüklükten gelmiyorsa nasıl olur da başka hayatları, o hayatların ezik, kırık, yaralı sözlerini küçümser? Bilgi, başka insanlara götürmüyorsa nereye götürür bizi? Yazmak bir varoluş erdemi değilse nedir? Kabalık hangi kalbi iyileştirir? Küfür, nasıl bir gelecek kurar bize? İnsan nasıl bir değersizlik duygusuyla büyür ki kimseyi sevmez. Kendinden başka bilgisi olmaz. Öğrendiği her şey onu herkesten uzaklaştırır. Biliyor musun dedim, onurunu bitiriyorsun. Kendisini acısıyla var etmeye çalışan bir hayatı, kendi çaresizliğine tutunmuş bir hayatı, yürek çarpıntılarıyla boğulan bir hayatı, kendi sözüne
benzetmeye çalışıyorsun. Benzemedi diye aşağılıyorsun. İnsan birisine merhaba derken bile iki cümle kurar. İkinci bir cümle kursan belki kalbin açılacak. Bu, tüketir insanı. Bu, bilgisizlik
bile değildir. Güzellik, kinden doğmaz. Anlamak, nefretten doğmaz. Hiçbir büyük düşünce, hiçbir küçük akıldan doğmaz.
Sayfa 39Kitabı okudu
İnsan yaşlandıkça yaralanmaya o kadar açık hale geliyor ki bir gülüşü bile kaldıracak gücü kalmıyor.
Sayfa 36Kitabı okudu
İnsan bütün hayatını, sonunda yalnız kalmak için yaşıyor sanırım.
Sayfa 36Kitabı okudu
İnsanın, acısını sevmesi için dünyaya ait bir tutamağa ihtiyacı oluyor. Sonra hepimiz sessizce başımızı kaldırırız. Çok uzakta bir top meşe ağacı vardır. Tanrının bile kaybolduğu bir bozkırda bir kahraman gibi yaşar. Kendi yılgınlığımızdan utanarak bakarız. Sanki tek tek hepimizden yapılmıştır. Sanki tek tek hepimizden büyüktür. Saygıyla inanırız ona. Sonra her şeyi yeniden öğreniyormuşuz gibi bir duyguyla kalkarız.
Sayfa 35Kitabı okudu
Türkü söylemeyi bilmeseydik ne yapardık bilmiyorum.
...
Ağlamayı bilmeseydik nasıl yaşardık bilmiyorum.
Sayfa 34Kitabı okudu
İnsan bir kere onurunu yitirmesin, hiçbir yalan utandırmaz artık, hiçbir düşkünlük yüzünü kızartmaz, hiçbir rezillik küçük düşürmez, hiçbir doğru erdem kazandırmaz, hiçbir acı merhamet uyandırmaz.
Sayfa 32Kitabı okudu
Biz olmasaydık, diyorum, tanrı nasıl sevecekti kendini.
Biz olmasaydık, insan bu kadar güzel olur muydu.
...
Sen olmasaydın, ben bütün bunları ---
Sayfa 31Kitabı okudu
Seni severken aldığım hazdır keder. Beni sevdiğin kâküllerdir. Tutunduğum gelecektir. İnsanın en soylu güzelliğidir. Bizi mutsuzlukla ne kadar korkuturlarsa korkutsunlar, yaşama gücüdür keder.
Sayfa 28Kitabı okudu
Gücünüzü zekâ sanıyorsunuz, şiddetinizi ahlâk, cehaletinizi büyüklük.
Sayfa 25Kitabı okudu