" Eğer kaderini reddedecek olursan.." Kendinden geçmiş yapraklar ve tutturuldukları yerlerden gevşeyen fotoğraflar dökülmeye başlayana dek albümü öylece tuttu.Çizimler,yüzler,isimler, bir kısmı aşağıya süzüldü;bir kısmı da esintiye kapıldı. Sonuçta hepsi yok olmaya mahkumdu. Kaybolmaya.Tüm bu insanlar,ataları olsun ya da olmasın,hiç olmuşlardı; uzak,çok uzaklardaki pis kaldırımlarda üstlerine basılan çöplerden biri olacaklardı. Fotoğraflar pencereden uzaklaşırken mütevazi gülümsemeleri bir anlığına flaş gibi çaktı,ardından gözden yitti. Bu çocuklar,genç ve hayatta oldukları zamanlara dair her bir iz havada kayıp gitti.
Chuck Palahniuk