Çoğaldıkça Eksilen Hayat !!!
Müzik kutuları vardı eskiden… İçinde her saatbaşı çıkıp öten kuşlar bulunan guguklu saatler vardı…
Arkası kuşlu aynalar vardı… Pirinç başlı karyolalar…
Kanaviçeli karyola örtüleri… İşlemeli saten yorganlar…
Pembe tüyden ponponlu nişanlı kız terlikleri.. Çamaşır çekmecelerinde lavanta keseleri…
Bir yastıkta
Bir insan bir çift göze nasıl aşık olabilir ki o çift göz için nasıl herşeyden vazgeçebilir ki bir çift göz için nasıl fedakar olabilir ki bilmiyorum nasıl olduğumu bilmiyorum ama çok güzel oldum be sanırım gözlerin benim sevadam gözlerinde bir şiir var çünkü hergün farkli bir şairin kaleminden çıkan daha önce hiç okunmamış bir şiir ben bu şiire
Hüzün, insan yeşerten bir mekteptir.
Hüzünlü kalp, muhabbeti celbeder.
Allah (cc), hüzünlü kalbe rahmet tohumları eker...
HÜZNÜN ŞİİRİ: KALBİN GÜLÜMSEMESİ
Sulanmamış çiçekler gibi kuruyor her şey. Her şey bir yolculuğun hüznünü taşıyor. Gidip de gelmemek üzerine bütün yüzler..
Little Woman
“Üzerinde çocukluğumuz geçmese dünyayı böyle sevemezdik. Minicik ellerimizle topladığımız çiçekler her bahar yine bu toprakların üzerinde açmasaydı, hangi yenilik her şeyin bildik olduğu ve bildik olduğu için sevildiği o tatlı monotonluğa değer?”