Aslında ben çocukluk nedir bilmedim. Bütün bu anlattıklarımı zaten hep başkalarından dinledim.
Geçtim kedili eşiklerden - hoşgeldiniz ey acı
Kapısız evlerden gelmişsiniz, buyrun susun
Demek küçük yangınlara alışkın bu çocukluk
Hep ardından gidecek o bomboş ruhun
...
Sayfa 45
Romanın son iki cümlesi de eskiye özlemi yansıtır: "Hep eski şarkılar çalıyor. Çocukluk kadar eski. "
Aşkı Bulmanın ve Korumanın yollarıKitabı okuyor
Bana bir şarkı söyle, içinde hep ben olsun
Kimi zaman neşeli, biraz da hüzün olsun
Alsın götürsün beni, çocukluk günlerime
Gözlerimde canlanan, bitmeyen bir rüya olsun
“Ben şairlerin sözcükleri ses haline getirip uzayın boşluğuna geri gönderdiklerini düşünüyorum. Yani dili çözdüklerini ve sesle daha çok, dil öncesi dediğim şey biraz öyle. O yüzden şairlerin o ele avuca gelmez halleri bana çok daha yakın geliyor. Ben şiirin dil öncesine ait olduğunu düşündüğüm için, çocukluk ve dille de meselem olduğu için şairlere kendimi çok yakın hissettim hep. Romancılardan çok şair arkadaşım vardır. Romancıların aklı bana hep sıkıcı geldi. Romancı aklı istemem diyorum. Çünkü roman çok büyük bir proje. Üç-dört senede bir kitap yoğunlaştığında yazabiliyorsun. Yani insan delirmezse bu dört sene içerisinde, bu büyük bir proje çünkü, gerçekten duruluyor, sakinleşiyor. Bunu ben kendim büyürken, yaşlanırken deneyimledim. Şairler daha deli, şiir daha işe yaramaz. O yüzden şairlerin dünyası, yani şiir beni belki de daha çok cezbetti.”
(alıntı)
"Hep yeni acılar bekleye bekleye benliğimi hüzünlü bir boyun eğiş kaplamıştı; çocukluk çağımın şirinliği o boyun eğişin altında ezildi."
Sokakta dolaştığımda veya dükkanlarda, hep küçük çocuklarını kucaklarına alıp seven annelere mutluluk ve kıskançlık karışımı duygularla bakardım…
Monokl kitapKitabı okuyor
Mevsim hep kış ve dışarıdaki dünya, yatak odası ve mutfak gibi sopsoğuk…
Monokl kitapKitabı okuyor
Gazi'nin çocukluk hatıralarına baktığımız zaman onun hep asker olmak istediğini görürüz. ♡♡♡
Sayfa 43Kitabı okuyor
Karşıda Kıbrızlı yalısı
İnce, beyaz, Boğaz'a vurgun
Ostrorog ondan biraz sonra.
Güneşin son ışıkları
Camlarda parıldarken
Aklım gitti
Bir çocukluk masalına.
Hani bir çocuk vardır,
Hep karşı dağa özlemli.
Çünkü o dağda bir ev vardır
Güneş batarken camları
altın renkli.
Yola çıkar çocuk bir sabah,
Bırakıp yoksul baba evini,
Gider günlerle, gecelerle,
Tırmanıp tepelere
Düşüp derelere
Ve gelir altın renkli eve.
Sayfa 39Kitabı okudu
Sonra anladım ki aslında biz çocukluğumuzu değil, orada yaşadığımız güzel anıları özlüyoruz. Çok daraldığımızda, bunaldığımızda çocukluk anılarımıza kaçışlarımız hep bu yüzden.
