Bir insan aynı kuyuya yedi yüz kez düşüyorsa o insan salak değildir o kuyu ona çok tanıdıktır.
Bazen insan bir ihtimale bağlanır, belki düzelir, belki olur, belki güzel gider diye…
Yani "Eğer bir şüpheniz varsa size yardım edecek, şehadet edecek bütün büyüklerinizi ve taraftarlarınızı çağırınız. Bir tek suresine bir nazire yapınız." İşaratü'l-İ'caz'da izah ve ispat edildiği için burada yalnız icmaline işaret ederiz. Şöyle ki Kur'an-ı Mu'cizü'l-Beyan diyor:
Ey ins ve cin! Eğer
"Pek gülümsemiyormuşum resimlerde, öyle diyorlar.
Derin derin düşünüyorumdur belki, resim çekildiği an o sahte tebessümü neden yakıştırır insan yüzüne.
Peki nerden biliyorsunuz gülümsemediğimi. Oysa her an bol tebessüm bırakırım hayatımın her karesine.
Çok konuşmayı sevmem, cümleler yorar ruhumu.
Kendimi anlatma gereği duymam.
Hep gülümserim, hep gülümser geçerim. Mesela kırıldığım an, incindiğim an.
Mesela çok boş konuşanın karşısında, çok ukalanın, çok bilmişin, lafı havada kalanın, gülümser geçerim.
Birde geçemediklerim var tabii.
Gece hüznüme, sabah ağrıyan hayallerime, bir şarkıda, bir filmde hazanlı gözlerim dolduğu an, bir kahveye daldığım an gülümserim.
Çok da güzel gülümserim..."
"Bu son gecemiz, diyor. Yarın güzel ülkemizden ayrılacağız."
Bu güzel ülkenin adaleti pek güzel değil Dega. Belki bizimki kadar güzel olmayan ama ayağı sürçenlere çok daha insanca davranan ülkelere rastlarız.
Ama çocuk kendisine gösterilen ya da onunla birlikte oynanan bir oyunu, erişkin bitkin dü- şüp reddedinceye kadar yinelemek istemekten hiç bıkmaz ve kendisi- ne güzel bir öykü anlatıldığında, bir yenisini dinlemektense hep o öy- küyü ister, bıkmadan yinelemenin aynılığında ısrar eder, belki de ye- ni bir katkıda bulunmak isteyen anlatıcının yaptığı her değişikliği dü- zeltir. Burada haz ilkesine aykırı bir şey yoktur; yinelemenin, özdeş bir şeyin yeniden yaşanmasının bizzat bir haz kaynağı olması akla uygundur. Analiz olan kişide ise, çocukluk yaşam dönemlerinin olgu- larını aktarımla yinelemenin haz ilkesini her bakımdan gözardı ettiği apaçıktır. Hasta bu sırada tamamen bebeksi davranır ve böylece çok eski yaşantılarının bastırılmış anı izlerinin içinde bağlanmış durumda olmadığını, bir bakıma ikincil sürece uygun olmadığını bize göster- miş olur. Dahası, bu bağlantısızlık sayesinde, geçmişin artıklarına da yapışarak düşte kendini gösteren bir dilek doyurma fantezisi oluşturabilirler.
Belki o şairin şiirinde anlattığı hasret gibi değildim. Kim bilir, belki yazdığım hiç bir şeyde kendimi ifade de edemedim. Ama biliyorum ki; ben seni özlerken sevmeyi de çok güzel öğrendim...
Hoparlörü eline alan bir sanatçıdan daha güzeldi sahneyi büyüleyen sesin.
Solmaya yüz tutmuş gecelerimi güzelleştiren şeydi büyüleyici sözlerin.
Duygulanarak baktığım hediyen, gecelerime tanıklık eden bir servetti.
Ben bilemedim kıymetini, sen üzülme sevdiğim.
Konuşmalarınla Akdeniz akşamlarına öğrettin narinliğini.
Kim bilir, uzaklardan gelecek