Sanki yolu Paris'ten geçen herkesin memoir yazması gerektiğiyle ilgili bir kanun var... Şu şehrin adresleri de hiçbir zaman değişmediğinden (Bonaparte önce sevildi sonra hain ilan edildi diye bulvar adlarını değiştirmiyorlar mesela, Türkiye'de her yıl bir şeylerin adı değiştiğinden anlamak zor.) hep güncel kalıyor. O kadar çok Paris'te geçen mémoir, roman, şiir okudum ki Paris'in tüm ünlü caddeleri zihnime kazındı. Zamanında bu beni mutlu ederdi, şimdi Paris'e ayak basmaya isteğim yok.
Kitap, oldukça sıkıcı birinin jurnalini okumak gibiydi. (Kendi jurnalim daha da sıkıcı.) Oldukça flu bir anlatım var, şehrin sokaklarında dolaştıkça yazarın zihninde şekillenenleri okuyoruz. Artık esamesi okunmayan insanlar, belli belirsiz bir baba ve şehirde biriktirilen bir yığın ölü anı.
Nötr hissediyorum kitap hakkında, okumanızı öneremiyorum.
