Bizim aşkımızın subliminal mesajları, onları esrara itiyordu.
Karanlık çocukluklarımızda
Kahkaha aramaya çıksak mesela mumla
Bir gölge dahi bulamasak bizimle ilgili
Dalga geçsek, pişmanlıklarla, sağla, solla
Acıyı neşeye çeviren olguyu icat etsek
Aydınlansak.
Fazlaca oyalan bugün
Fazlaca bir meyhaneye gir
Ve iki duble rakı ısmarla biri kendine, biri çocukluğuna
Fazlaca ağla.
Yalnızım.
Bir damla yağmurum yok mevsimlerimde
Öyle yalnız ki
Ben bile yokum vesikalık resimlerimde.
Bir ilkbahar buldum sana
İlk günlerinde gösterişsiz bir koza
Ruhunda kelebekler uçuşacak.
Bir mezarlık buldum sana
Gülmekten korkma diye
Ölümün öldüğü yerde ölmekten kaçmak niye?
Çünkü şiir başka yerlere dokunmaktır
Sormadan anlamak.
İçimde ilk öpüşmemizin fotokopilerini çekiyorum
ve bir de tütün.
Kendimi kendimden ayrı tutmuyorum bugün
Böyle sev diye beni
Elimden geleni suya, içimden geçeni göğe
Omuzlarıma yasladığında başını
Sen sadece aklına estikçe ellerimden biraz tut diye beni.
"Geride kimseyi bırakmayın, düşeni aşağıdan ittirin."
Soyut olana hasret bir acı var dilinde nedenini bilemedim.
Aslında herkes sağlam herkes tamam
Biri doğuyor, biri ölüyor aynı
Bu böyledir diye işte
(Böyledir yani çoğu zaman.)
Orada ileride takılıyor o
Geride kalanlar yakınırken durmadan
(Anne ve babalar) intihar haplarından
(Çocuklar) aşk infilaklarından
(Bakanlar) siyasetlerinden
(Modeller) kıyafetlerinden.
Bizlerse,
Bıkmış tükenmiş bir nesil,
(Neslin adı yok, nesil.)
İnsan dediğin zaten savaşların içinde yaşar.