Neden kardeş, neden?
Türkçenin yazım kuralları hususunda takıntılıyım arkadaş... Bazen bir birleşik sözcüğün ayrı mı birleşik mi yazılacağına yirmi dakika kafa yorduğum, bir cümlede noktalama işaretlerini doğru koyabilmek için on dakika debelendiğim ya da bir yazım yanlışımı fark ettiğimde oturup çocuk gibi üzüldüğüm oluyor.
Ama bu hususta Türk Dil Kurumunun da
Oyle güzel terk ederdi ki her seferinde beni, bir
önceki terk edişi yanında bir hiç kalırdı. Oscar'lık terk ederdi her defasında. Alkış tutardım hatta giderken. Levent, kalbime düşen ilk aşk... O da gitmişti acıtan bir bahar akşamı. İlkokulda bir kere arkadaş edinecek gibi olmuştum, başka şehre taşınmışlardı hemen. O da bir şekilde terk etmişti, en arka sırada oturan,
saçları iki yandan örgülü aptal Yosun'u yani.
Demem o ki, aslında alışkındım terk edilmeye. Ben bile
kendi bedenimi tek etmeye uğraşırken yıllardır, artık acıtmıyordu birilerinin gidişi. Ama Özgür... Onun gidişleri tamamen farklıydı. Diğerleri terk ettiğinde canım yanmıştı. O gidince ben yandım.
Eğer olur da gelirse, tam kalbine dökebileyim kül-
lerimi diye...
O gidince patladı ruhumun dikişleri en hassas yerinden.
Ama iğne de ondaydı, iplik de...
Ama haklıydı. Ben balıktım. O ise yüzlerce balığa sahip okyanus...
Sayfa 253Kitabı okudu
Aşk bir miras değildir ve kimseden kimseye kalmaz.
Hayat verilmemiş bir sözü tutmaktır. Kimi yazar kimi yaşar.
Yani demem o ki; öyle bir söz yazarsın ki bütün bir hayatı anlatır, öyle bir hayat yaşarsın ki bütün sözler anlamsız kalır.
