Ailemizi aynı çatı altında kenetleyen şey eşyaydı sanki; tek sandalyesini kullanmadığımız dört kişilik yemek masamızdı, odalarımızı birbirine bağlayan koridorlardı, yüzümüzü birbirimizin ıslaklığına ku ruladığımız havluydu, paltolarımızı birbirine sarılma mesafesinde muhafaza eden portmanto, çamaşırları mızı birbirinin kirli sularında döndürüp duran çama şır makinesi...
Bir paket çekirdekle kendini sağaltan, varoluş sıkıntılarını geçici olarak da olsa dindiren bir kadındı annem. Beni elime para tutuşturup bakkala çekirdek almaya mı gönderdi, bardağı dolmuş demekti, son damla taşmadan önlemini alırdı.
Bu kadar yüksekten ancak düşerek inilir, diyordu ya kitap, kitaplara inanıyorum.
Okur Takip Önerileri
Gülüyorum kendime. Peki, diyorum, peki hayatcığım, anladım, daha bitmedi, daha doldurmam lazım gelen çile var, peki.
Beni hala sevdiğini sanıyor. Oysa artık sadece bir yaslanma olasılığıyım onun için. Dengesini kaybettiğinde elini boşluğa uzatıp da tutunuverdiği ilk şey. Artık kimsenin düşeyazarken tutunuverdiği bir şey olmak istemiyorum.
..içimden saydırdığım kaderin, giysilerimi dahi üzerimden soymak suretiyle, beni cascavlak içine tıktığı bu manzarada akla yatkın bir şey arıyorum.
Son Bir Çay
Kendini önemli sananların hiçbiri önemli değil. Yaşa sadece.
O, seninkilere dolanmış köklerini söküp alırken, seni de yerinden ediyordu. Aynı bahçenin çiçekleri olmak böyle bir şeydi.
Artık yeni insanları sevmekte güçlük çektiğin yaşlara geldiğinde, daha az müşkülpesent ve muhtemelen daha cesur olduğun yaşlarında bir yolunu bulup çok sevmeyi başardığın birini havaalanına bıraktıktan sonra, o dev ayrılık makinesinin kapısından çıkıp bir kaç saat önce birlikte geçtiğiniz yollardan, bu defa tek başına elin kolun bomboş dönerken kuru ekmek gibi ufalanıyordu için.
.. her şeyin değil ama pek çok şeyin gerçekliği senin kendini neye inandırdığınla ilgiliydi.
Daha kolileri açarken başlıyordun mekânla arandaki boşluğu doldurmaya, bir örümcek gibi örüyordun ağını, duvardan duvara, odadan odaya.
Yıllardır o evden o eve koli koli taşıdığın, bin türlü nakliyeci surati çektiğin, evlat gibi üzerine titrediğin ama işte bir gün gelip vedalaşılması icap eden kitaplarını öyle birine emanet etmeliydin ki, bir daha dönüp almayacak da olsan, bundan böyle emin ellerde olduklarını bilmen gerekirdi.
“Yaşamın ilk çabası kabuk oluşturmaktır”
Gaston Bachelard, Mekanın Poetikası
Nietzsche’nin en büyük talihi, o şekilde ölmüş olmasıdır - sevinç içinde!
