Hiçbir şeyim de eksik değil; ama şu istek beni yiyor: ölmeden önce, elimden geldiği kadar çok toprak ve deniz görmek.
Sayfa 168 - Can YayınlarıKitabı okuyor
"Gerçek mutluluk budur: hiçbir yükselme tutkun olmadan bütün o tutkulu olduğun yüksekliklere erişmişsin gibi köpekçesine çalışmak. İnsanlardan uzak yaşayıp onları sevmek ve onlara gereksinme duymamak. Noel olunca, iyice yiyip içmek. Sonra bütün tuzaklardan yalnız başına kaçmak. Yıldızlar tepende, toprak solda, deniz sağda olsun ve birden, kalbinin içinde hayatın son çabasını da tüketip masal olduğunu duyasın."
Sayfa 144 - Can YayınlarıKitabı okuyor
İsmini sayıp durduğunuz şeylerin
Tenhâsında nasıl da mahremsiniz
Biraz toprak
Biraz ateş ve deniz
Kum saatlerini ürkütüyor düşleriniz
Çok eskiden çıktım yola. Düşüncelerin varamayacağı kadar eski. Ona "Ezel" diyorlar. Sen ona "Kâlû belâ" de. Yolumu çizen çizmiş, hedefimi gösteren göstermiş: Sana gelirim. Sen yağmur sonrası toprak kokusu, sen deniz mavisi, sen yüce dağlar başında duman, sen mücevher kakmalı bir hançer sapı, sen güzelliksin. Ve güzelliğe giden yollar...Gâhi kan revan içre, gâhi dudaklarımda mutluluk türküleriyle, sana gelirim.
Benim yarım bıraktığım çığlığı ağzına al, dilinin altında ezerek yıllarca sakla ve sonra öyle bir biçimde ortaya çıkar ki, her tını bir eyleme dönüşsün! Uzak, bir kartpostal gibi duran görüntüsüyle bir portakal bahçesinin rüzgarda çırpınan, çıldırırcasına çırpınan dalları. Benim bedenim seslerden ve görüntülerden yapılmış bir mozaik mi? Sinirlerim bir ağacın kökleri gibi tel tel, etim toprak doygunluğunda. Ellerimden tut ve çek beni uzaklara. Dinsin bu dinginlik, suskunluk bağırsın!
"Söyle bakalım, sen kimin çocuğusun?"
"Annem avucundaki deniz suyuna üflemiş beni. Öyle doğmuşum. Ve hemen yere dökmüş sonra."
"𝑺𝑶𝑵 𝒀𝑨𝑵𝑮𝑰𝑵"
Benim değil o eski ateş semazenleri
Şimdi viraneleri ağlatıyor tenleri
Dalgın ırmaklarını kuruttum acıların
Rengi değişti sevda ikliminin, suların
Geçmişini arayan o divane köprüler
Akşamın kollarında yıkıldı birer birer
Yağmuru anlamayan bulutlar benim değil
Günbatımına mahkûm umutlar benim değil
Âşikâr olmuş meğer tende
Ne söyleyebiliriz yarın bir taş konuşmak isterse?
Bir portakal ağacı saçını başını yolarak
Yollara düşerse birden?
Çiçekler ölülerin yüreklerinde büyür
Toprak öyle çok ölüyle dolar ve
Deniz, bir ölü yıkayıcısı olarak vurursa kıyılara?
Fundalıkların dibinde biriken kireç
Suların saçlarındaki yakamoz duvak
Sorarsa, sorarsa yineleyerek: Neden?
Benim ne işim vardı, insanların tarihinde?
Yerde sürüklenen ölü, gazetede bir resim
Çiçekler götürüyoruz sevgililerimize
Senin yattığın topraktan koparılmış
Bir yaz günü, geceyarısı uyanıp
Bir bardak su içiyoruz musluktan
O su, senin damarlarından geçerek gelmiş
Kimse düşünmüyor beyninle yüreğinin
Arasında durduğunu dünyanın ekseninin...
İşte o zaman bir suç çağrışımı oluyor yaşamak
Dünya özür dileyecek senden bir gün
Biliyorum, tarih orda başlayacak...
Yere sürüklenen ölü, göğe kıvrılan bıçak
Yüzün, dünyaya yakılan ağıtların önsözü olacak...
Ben istedim ki yıldızlar kıskansın bizi,
Toprak ve ondan fışkıran ağaçlar,
Dallarında açan çiçekler kıskansın..
Her deniz ve damlası..
Bir çocuğun korkması,
Gibi sarılayım sana istedim..
Terkediyorken gece, seni bekledim.
İyi geceler :) şiirsiz ve sevgisiz kalmayalım…
Ama sen uzaklardaydın ey kalbim
Uzaklardaydın, sevdiğim uzaklardaydı
Ayın yıldızların çağlayarak
Berrak şelaler yaparak
Coşku içinde aktığı
Bir yerlerdeydi.
Hani bir gün bir çobana rastlamıştık
KIZIMIN ANNESİNE
Ama sen uzaklardaydın ey kalbim
Uzaklardaydın sevdiğim uzaklardaydı
Aynı yıldızların çağlayarak
Berrak şelaler yaparak
Çoşku içinde aktığı
Bir yerlerdeydi.
Hani bir gün bir çobana rastlaşmıştık
"Yeryüzü Dünyanın Kırılışı'nda gerçekten değişti," diye açıkladı Haman, Rand yorum yaptığında Çabuk çabuk işaretlemeye devam etti; bir Ogier için çabuk çabuk. "Kuru toprak deniz oldu ve deniz kuru toprak oldu, ama aynı zamanda toprak katlandı. Bazen eskiden çok uzak olanlar bir araya geldi ve ve yakın olanlar uzaklaştı."
Ama sen uzaklardaydın ey kalbim
Uzaklardaydın, sevdiğim uzaklardaydı
Ayın yıldızların çağlayarak
Berrak şelaler yaparak
Coşku içinde aktığı
Bir yerlerdeydi.
Hani bir gün bir çobana rastlamıştık