"Kutsal olan gerçekler değil, kişinin kendi gerçeği için çıktığı arayıştır! Kendi kendini sorgulamadan daha kutsal bir şey olabilir mi? Kimilerine göre benim felsefi çalışmalarım kaygan bir zemine oturtulmuş: Görüşlerimde sürekli kaymalar oluyormuş. Ama kaya gibi sağlam bir sözüm var: 'Neysen o ol.' Gerçekler olmadan kişi kim ya da ne olduğunu nasıl keşfedebilir?"
"Bazen," diye cevap verdi Nietzsche, "öğretmenler bazen acımasız olmak zorundadır. İnsanlara böyle katı mesajlar verilmeli; çünkü yaşam da acımasız, ölüm de."
Friedrich haklı, diye hatırlattı kendisine, ne demişti; "Bir yaratıcı olmaya ve ortaya yeni yaratıcılar meydana getirmeye hazır değilsen çocuk yapma." İhtiyaç için çocuk doğurmak yanlış bir şey, yalnızlığını hafifletmek için çocuğu kullanmak yanlış, insanın kendisine benzer bir kopya çıkarmayı kendine amaç edinmesi yanlış. Tohumlarını geleceğe doğru kusarak ölümsüzlüğü araması da yanlış, sanki spermler bilincini taşırmış gibi!
Okur Takip Önerileri
Friedrich Nietzsche’nin Dr. Breuer Hakkındaki Notları, 16 Aralık 1882
Güneş ışığı altında başlayıp karanlıkta biten bir gezinti. Belki de mezarlıkta fazla oyalandık. Daha mı erken dönmeliydik acaba? Onu çok mu fazla düşünmeye zorladım? Ebedi dönüş çok güçlü bir çekiçtir. Ona hazır olmayanları kırabilir. Hayır! Bir psikoloğun, bir ruh çözümcüsünün
"O halde sizin yaşamınızda aşka yer yok, öyle mi?" Breuer derin bir iç çekti. "Aşk, benim hayatımı mahvediyor olsa da dostum, sizin adınıza üzülmekten kendimi alamıyorum."
"Benim düşlediğim aşk iki insanın birbirini sahiplenme çabasından çok daha öte bir şey. Yıllar önce, bir keresinde bunu bulduğumu sanmıştım. Ama yanılmışım."
"Ne oldu?"
Nietzsche’nin yavaş yavaş başını iki yana sallayarak düşündüğünü gören Breuer üstelemedi. Nietzsche konuşuncaya kadar sessizce yürümeye devam ettiler: "Ben, iki insanın daha yüce hakikati bulmak için bir ihtirası paylaştığı bir aşk düşünüyorum. Belki de buna aşk dememek gerek. Belki de dostluk demek daha doğru."
"Benim de kara dönemlerim vardır. Kimin yoktur ki? Ama ben onlara sahibim, onlar bana değil. Onlar hastalığımla değil, benim varlığımla beraberler. İsterseniz şöyle diyelim. Onlarla beraber yaşama cesaretini gösterebiliyorum."
"... Yaşamının mercek altına alınmasından gizliden gizliye zevk almayan bir hastayla daha hiç karşılaşmamıştı. Mercek ne kadar büyük gösterirse hasta o kadar çok zevk alırdı. İncelenmekten alınan keyif o kadar büyük olurdu ki Breuer yaşlanma, sevdiklerini kaybetme ve dostlarından fazla yaşamadaki asıl acının sizi inceleyen gözlerin bulunmaması olduğuna inanırdı -hiç kimsenin dikkat etmediği bir yaşam dehşeti."
"Belki de ortada yalnızca Bertha’nın kendisi kalana kadar bu anlamları bir bir soymalıyız. Bütün anlamlarından sıyrıldığında Breuer onun korkmuş çıplak bir insan olduğunu, kendisinin, hepimizin gerçekten olduğu gibi o kadının da yalnızca bir insan olduğunu görecektir; insanca, pek insanca."
"Kozmik bir perspektif her zaman trajedinin etkisini dağıtır. Yeterince yükseğe tırmanabilirsek, o trajedinin artık trajik görünmediği bir yüksekliğe de erişebiliriz."