Her insan kendini arar. Kimi zaman karşısında kendinde görmek istediği yönleri görür, ona yaklaşır kimi zaman da görmek istemediklerine rastlar, ondan uzaklaşır. Bu yolculuk, yaşam boyu sürer.

Göz göze iletişim kuran ailelerin çocukları daha mutlu ve daha pozitif.

Çatışmalar çoğu zaman yetişkinin kendi çocukluk deneyimlerine dayanmaktadır.

Öfkeli bir yetişkin, öfkeli bir çocuk saklıyor demektir içinde. Belki suçluluk hissettiği için öfkelidir; belki hep görmezden gelinmiştir, fark edilmek istiyordur.

Ödül de vermeyin, ceza da!

Demokratif tutum sergileyen ebeveynlerin çocuklarının daha özgüvenli olduğu gözleniyor.

Çocuklar ''-mış gibi'' yapılan her şeyi anlar. Onların biz yetişkinler gibi perdeleri yoktur.

Sosyal medyada görünenlerin gerçekliğini sorgulamadığımızda bilinç dışı dinamiklerimiz devreye giriyor ve karşımızdaki insanı olduğundan farklı algılamaya başlıyoruz.

Küresel sermaye, her birimizin nereden ne zaman ne aldığını bilmek için bu bilgileri analiz ededursun, biz telefonumuz olmayınca yok olacakmış gibi hissettiğimizin ne kadar farkındayız.

Bir kadın kendi olmadan mutlu olamaz.

Anne olan kadın, annelikle ilgili yaşadığı yeniden yapılanma sürecini bilinçli bir şekilde yönetebildiğinde kendine doğabilir.