Ben televizyonlarda seyrediyordum onun istatistiklerini.
Birisi çıkıp bu pandeminin hususiyetleri şudur ama bunun da üstünde bunu yapan, yaratan, buna "evet" diyen vardır, dese belki biraz daha rahatlayacak bu iş ama onu duyamadım.
Ben yaşıma göre ciddi aktif bir hayat yaşıyordum. Bir anda her şey kapandı. Bir hafta on gün bir sarsıntı geçirdi insan "Ne oluyoruz Yarabbi?" diye düşünmeye başlayınca her bilenin üstünde bir başka bilen vardır ayeti akıllara geldi. Biz Allah'ın yeryüzünde halifesi olarak bu kadar aciz miyiz? Dedim ki, "Rıza-i ilahi böyle gerçekleşti, tecelliyat böyle oldu." Tecelliyat böyle olunca bizim de murâd-ı ilâhîye bakıp dikkat etmemiz gerekir. İşte o arada bir kısım insanı rahatsız eden yatsı namazı sonrası münacatlar okunmaya başladı minarelerde. O bana göre çok büyük, güzel bir sosyal hadiseydi. Bir büyük cemaat rabbine niyaz ediyor, iltica ediyor, dua ediyor ve istimdat ediyordu.
Şimdi bizim zihnimizde ve duygu dünyamızda bilim o kadar büyük bir yer kapladı ki ilâhî takdire hiç yer kalmadı gibi gözüküyor.
Halbuki ilâhî takdir her zaman var. Bilim de ilâhî takdirin bir ürünü, bir tecellisi, bize bir lütfu. Alim isminin bir karşılığı olarak var. Bir manada bilginlerle ilâhî haber arasında bir çekişme oluyor.
Reader Follow Recommendations
Lütuf insanı bulduğu yerde bırakmaz, daima ileriye taşır.
“Kalbin aklın bilemeyeceği sebepleri vardır” der Pascal. Kimi gerçekleri sadece akılla bilmeye çalışmak, aslında onları görmezden gelmektir.