Bir psikopatın talimatları'nı okuduysanız şayet ajan 10483’ün neler yapabildiğini, hatta ve hatta yapacaklarında bir sınır olmadığını da biliyor olmanız gerek. Bilmeyenler için okuyun efenim diyorum.
İlk kitap öyle bir yerde bitmişti ki yürekler ağızda bırakmıştı.
Bir Psikopatın Talimatları o yüzden merakla beklenen kitaplar arasındaydı ve
Kutsal Huzur
Kitaba ön yargılı başladığım doğru. Gerçekten bu romanın kalitesinin abartıldığı ön yargısı peşimi bırakmıyordu okumaya başladığımda. Ancak ilerledikçe bu düşünceden sıyrıldığımı fark ettim. Edebiyatta belli bir yazarın taraftarlığını yapmayı sevmem ancak bu kitabı okuduktan sonra da fikrim değişmedi. Hâlâ Tolstoy bana daha fazla hitap ediyor. Ama Tolstoy'da tatmadığım bazı zevkleri bana Dostoyevski'nin tattırdığını itiraf etmeliyim. *SPOİLER ALERT* Diriliş'in sonunda Nehlüdov, alâkasız şekilde İncil'den cümle okuyarak huzuru bulurken Raskolnikov'un önünde İncil olmasına rağmen açıp okumayı tercih etmemesi ve bu durumda da huzuru bulabilmesi kitabın beni etkileyen noktalarından biriydi.
Raskolnikov karakterinin Hamlet'ten eksiği olmadığını rahatlıkla söyleyebilirim. Beni bu karakterle tanıştırdığı için Dostoyevski'ye teşekkür ederim.
96 syf.
·
Not rated
İlk başta söylemeliyim ki detaylı bir Mehmet Akif biyografisi istiyorsanız bu kitap size göre değil. Kitapta Sezai Karakoç'un ona karşı övgülerini büyük bir hayranlıkla anlatışı var.
Kitaplıkta uzun zamandır okumayı bekleyen diriliş yayınlarından çıkmış, 2. basımı(1974) olan bu kısa kitabı okumaya başlayacağım zaman biyografi tarzı bir şey bekliyordum. Pek öyle olmadı. Kitap ilk bölümde hayatı, inanç ve düşünce oluşumu ve savaşından bahsediyor. İkinci bölümde ise şiirinden bahsediyor.
Kitap Mehmet Akif'in doğduğu Abdülaziz döneminden başlıyor. Sonra Abdülhamit’in ülkeyi kurtarma çabalarından, eğitime verdiği önemden, sonrasında ise savaştan, kurtuluş döneminden bahsediyor. Yani ilk başlarda çoğunluk olarak o dönemden, az olarak da Akif'ten bahsediyor. Bölümün sonuna doğru kurtuluş sonrası yaşananların, inkılapların yeniliklerin hoşuna gitmeyip Mısıra gitmesinden ve orada sessizliğe bürünüşüne değiniyor.
İkinci bölümde şiirini anlatırken Nazım Hikmet'ten, Eliot ve Claudel'in şiirindeki farklarından bahsediyor. En son ise Yahya Kemal ile karşılaştırıyor. Birisi eskiyi anlatırken birisinin yeniyi anlattığını, bu ikisi birleşince tam olduğunu söylüyor.
Tolstoy'un nasıl değerli bir yazar olduğunu hatırlatmamıza elbette gerek yok. Ancak yine de öncelikle biyografisinden üstünkörü de olsa bahsetmek isterim:
'Lev Nikolayeviç Tolstoy, 9 Eylül 1828'de, Tula şehrinin Yasnaya Polyana adlı küçük bir köyünde doğdu. Zengin bir toprak sahibinin oğluydu ve soylu bir aileye sahipti. Tolstoy çocukluğunu,
Neden varız ? Bu temel sorunun cevabını ararken, tam da zamanında karşıma çıktı bu kitap. Keşke daha önce okuyup, anlayıp sindirebilseydim.
Ruhun Dirilişi, Sezai Karakoç'un Diriliş dergisinde yayınlanan yazılarından oluşmakta ve başlıklar altında var oluş amacımızı, öldükten sonra yaşamı, bu dünyadaki ruh tazeliğimizi koruma konusundaki yorumları, Tolstoy'dan Camus'ya, Sokrates'ten Marcaux'a birçok edebiyatçı ve felsefecinin görüşlerini birleştirerek yer yer de eleştirerek bizlere sunmuştur.
Mutlaka en az 1 defa okunması gereken bir eser olmuş. Hayatın çeşitli zamanlarında tekrar tekrar okunması gereken bir kitap.
Not:
Kitabın ikinci ve üçüncü bölümünde özellikle Hz. Yusuf'un Düşü bölümünde temel dini bilgilerin bilindiği varsayıldığı için, çok fazla bilgisi olmayan arkadaşlar için biraz yavaş akabilir. Ama sakın onyargıya kapılıp bırakmayın. Her bölüm birbirinden bağımsız olduğu için devamında çok tatmin edici yazılarla hafifleyeceksiniz. Umuyorum hayata katkısı olsun...
Bir Söylence
''Bu, yedi kollu bir şamdanın yazgısına dayandırılmış büyük bir söylencedir. Şamdan; Kudüs'ten Babil'e gitmiş, oradan bir şekilde dönmüş, bu defa Titus tarafından Roma'ya götürülmüş, Belisarios Kartaca'yı fethedince Bizans'a nakledilmiştir. Bu, dini öğeler taşıyan bir sanat eserinin yeryüzünde başına gelen muhtelemen en tuhaf yolculuk olduğu için, benim gözümde Yahudilerin asırlardır süregelen göçebeliğinin sembolüdür. Tarih kayıtlarına göre, İustinianos şamdanı Kudüs'e -yani bir Hıristiyan kilisesine- iade eder ve şamdan burada kaybolur. Benim söylencemde bu kayboluş, diriliş olasığı taşıyan bir saklanıp muhafaza edilmeye dönüşür.''
-Stefan Zweig
Kitabın ilk sayfasında bu yazı yer alıyor, Zweig burada neden yedi kollu şamdanın, Menora'nın, hikayesini yazdığını anlatıyor aslında. Hikayenin aşırı iç burkan bir yönü var o da Yahudilerin azınlıkta oldukları bölgelerde yaşadığı zorluklar. Bunları okuduğumuz zaman anlıyoruz ki insan her neye inanırsa inansın kutsal gördüğü şey için her türlü mücadeleyi göze alıyor. Kitabı okuduğunuzda anlayacaksınız ki inanç farklılıkları olsa da hiçbir insan birbirinden farklı değil yani kimse müslüman olduğu için iyi yada yahudi olduğu için günahkar değil. Zweig'ın en sevdiğim eseridir, okurken sürekli Lino Cannavacciuolo'nun Altalena'sını dinlediğim için de ikisi bir bütündür bende. Kitabı kesinlikle öneriyorum, aynı şekilde Altalena'yı da. :)
