distopyadan
@distopyadan
16 Nisan 2001
119 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Bir kitap okudu
72 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
·
1 saatte okudu
Okur Takip Önerileri
Gerçek denilen şey beklenmedik bir şekilde sevmediğim yerlerde olabileceğinden oldukça acınası hissettiriyor.
Sayfa 23Kitabı okudu
Kimse bizim çektiğimiz acıları gerçekten bilmiyor. Kimbilir büyüdüğümüzde şimdiki acılarımızı ve üzüntülerimizi saçma bir şeymiş diye hatırlayacağız belki. Ama yetişkin olana kadar ki bu uzun ve sıkıcı dönemi nasıl yaşamamız gerekiyor? Bunu kimse söylemiyor.
Sayfa 50Kitabı okudu
Yarın yine aynı olacak mutluluk asla gelmeyecek. Bunu biliyorum ama bir gün mutlaka gelecek. Yarın sabah gelecek diye inanarak uyumak daha iyi değil mi? (...)
Mutluluk bir gün geriden gelir. Bu sözleri hayal meyal hatırlıyorum. Mutluluğu bekleyip bekleyip en sonunda dayanamayıp evden kaçtığında, ertesi gün harika mutlu bir haber terk ettiğin eve gelse de artık iş işten geçmiştir. Mutluluk bir gün geriden gelir.
Fotoğraflarda her şey bellidir. Ben belli olanla ilgilenmiyorum. Her şeyin özünü görmek istiyorum. Bu yüzden ışığın peşindeyim. İstediğim bir hatıra da değil belli bir anı yaşamak istiyorum.
Prova yapmıyorlardı. Etrafta seyirci yoktu. Müziklerinden zevk fışkırıyordu. Zevk için çalıyorlardı.
Müzik yapmaktan, öte müziğin ta kendisiydiler. Dans etmekten ziyade, dansın ta kendisiydiler. Kumsalda bulunmaktan öte, kumsalın ta kendisiydiler.
Benim için nelerin önem taşıdığına kim karar verebilir ki?
Var olmamı sen istedin, baba! Beni sen ortaya çıkardın! Şimdi yaşamayı hak ettiğimi kanıtlamam mı gerekiyor?
Kazandıklarım
Uçsuz bucaksız gökler kazandım. Kırlangıç sürüleri kazandım. Habire karşıma çıkıveren tilkiler, baykuşlar, geyikler ve kirpiler kazandım. Böğürtlenler ve incirler kazandım... Anlatmaya zamanımın yetmeyeceği maceralar kazandım.
Kurallar olmadan istediğim yere gitme özgürlüğü kazandım.
Kumsalı kazandım. Ah, o kumsalı!..
Kaybettiklerim
Arkadaşlarımı kaybettim. Juan'ı, Elena'yı, Igor'u, Maria'yı... Nisrin'i! Onları öyle çok özlüyorum ki. Bazen konuşuyoruz, internetten. Ama böyle konuşmak her gün yüz yüze konuşmakla kıyaslanamaz bile! Nasıl desem bilmiyorum. Mesela bir tek arkadaşımla birlikte olmak değil ki. Geleceğim çalınmış gibi hissediyorum.