“Ona aşık olmadım, sizi temin ederim. Fakat lakayd da kalmadım. Daha doğrusu beni biraz işgal etti. İşte o kadar.”
Peyami Safa
Elele yürürken hayal ediyorum da bizi bazen, nazar değecek diye de korkmuyor değilim doğrusu.
Bilmiyorum hangisi hayâl ya da hangisi gerçek, hangisi yanlış ya da hangisi doğru.
Bildiğim tek şey var; o da olmuyorsa nasip değildir, olacaksa da olur, olacaksa eğer önüne ne dağlar ne de denizler geçebilir.
Nasip...
İyi geceler +29
Karmakarışık olmuştum,darmadağın,telaşlı,yorgun...
Kayboluyordum sanki mutlu olmam gerekirken? Hep isyan ederiz bir şeyler eksik olduğu için ya da hep üzülürüz hayallerimize ulaşamadığımız için aslında hepsi yanıbaşımıza geldiğinde de ne yapacağımızı bilemeyiz kapılırız,yıpranırız,zorlanırız istemediğimizden ziyade korkularımızdan garantici insanlarız biz.Sevmeyiz;Korumasız yola çıkmayı,düz yollar varken dağa tırmanmayı,hepimizin bir yerlerde kaybetmeyi göze alamadığı şeyler vardır,buna kendimiz de dahiliz.Biz korkak ve ürkek yaratıklarız,hep daha fazlasını ister vermiyor diye hayatı suçlarız,sürekli neden yoluma taş koyuyor deriz fakat taşı kaldırmaya gücümüz ve takatimiz hep kalmamıştır.Hayat hep bir karar aşamasında bırakır bizi ve kader senin seç der,bu aşamalar kim olduğunuz ve kim olmak istediğiniz arasındaki köprüyü oluşturur.Doğrusu beni bulmaz derken yanındaki doğruyu elinin tersiyle iter insan o kadar dibe itekler ki onu tüm doğruları yanlış yapar sonunda.Ve bence hayal kırıklığına uğrama korkusudur insanın ellerini bağlayan kalbine bıçağı saplayan...
Tabut
Düne kadar aboneydin harama,
Hep derdin ki:’Sözüm geçer parama!’
Şimdi musallada boşa arama,
Banka vezneleri yok tabutların
Söyle biraz avans versin putların!
/
Tapular bıraktın valiz dolusu.
Varisler şimdiden kurdular pusu,
Sevənin son məktubu
Həə, inanılmazdır, bilirəm. Mən və son məktub yazmaq... Əslində bunun üçün çox gecikdim, atanın ölən qızına "səni sevirəm" sözünü deməyi kimi çox gecikdim.
Sənin ilk "səni sevirəm" deməyin yadımdadır. İlk dəfə aramızda sevgi sözü sənin dilindən çıxmışdı. Bəlkə də inanmayacaqsan, amma sənin sözünə ilk cavab kimi demişdim sənə "səni sevirəm" deyə. Vaxt keçdikcə sənə qarşı yarandı sevgim, amma qışda açan çiçək kimi açdığı kimi də soldu.
Uzun tutmaq istəmirəm məktubu, sənə yazılan sətirlərdən iyrənirəm doğrusu. Bağbanı olduğun sevgi bağçamı susuz qoydun, çiçəklərim açmaz oldu, ağaclarım barsız qaldı. Amma son baş verən hadisəyə kimi. Səndən gözləmədiyim sözlər(bilmirəm niyə, amma səndə o xasiyyətin olduğunu bilə-bilə gözləmirdim), ağlıma gətirə bilməyəcəyim hərəkətlərindən sonra içimdə heç bir hiss qalmadı.
Əslində, xəta mənimdir. Mən ki qəlbsiz, ruhsuz adamın biri. Sənə niyə açdım sevgi qapılarını? Yetmirdimi yaralarım, əlinə tutuşdurduğum bıçaq niyə?
Nifrət insanın çiyinlərinə yükləyə biləcəyi ən ağır yükdür. Bu yükü sənə görə qaldırmaq istəmirəm, nə də olsa canım əzizdir.
Nəysə, boşboğazlılığıma verdim yenə. Özünə yaxşı bax ya da baxma vecimə deyil. Bir daha görüşməmək diləyiylə