Hangi şeytan bir körebeye çevirdi seni?
Gözler ellersiz, eller gözlersiz,
Görmeden, dokunmadan, yalnız kulak,
Yalnız koku alma duyusu, tek başına,
Ölü bir güneş ışığı, pencereden istemeye istemeye süzüldü ve ona dokunmadan duvarlara sığındı. Bu bezginliği, kırgınlığı üzerinde daha ne kadar taşıyabileceğini bilmiyordu.
Sayfa 23 - Can YayınlarıKitabı okudu
Dünya duracak birazdan. Bir çocuk ölünce çünkü, dünya durmalı.
Sayfa 240Kitabı okudu
Toprak, cezalandırılmışların kemikleriyle doluydu. Ne çok cezası vardı herkesin birbirine verecek. Ama sorsanız, kimsenin zerrece suçu yoktu.
Sayfa 211Kitabı okudu
Kimseden sevgi dilenme. Dilencilere kıymetli bir şeyini vermez hiç kimse..
Sayfa 179Kitabı okudu
Ölsem, acaba beni seven biri çıkar mı? Yaşarken içime dikenler ekenler, mezarıma gelip temizlerler mi hiç değilse otlarımı?
Sayfa 179Kitabı okudu
Görmeye karar vermedikçe, kimsenin neye benzediğini bilmemiz mümkün değil. Yakından baktığımızda bile.
Sayfa 138Kitabı okudu
Bazı sızılar bir defa başladı mı artık geçmiyor. Bazı yaralar hiç kapanmıyor. Bazı eller bazı saçları okşamayınca, bu minicik, aptal, önemsiz şey yaşanmayınca, bazı hayatlar geri dönüşsüz biçimde tarumar oluyor.
Sayfa 74Kitabı okudu
İnsan ölürken en çok hayallere geç kalıyordu. Vakit daralınca bütün kolaylar zorlaşıyor, mümkünler imkansızlaşıyordu.
Sayfa 30Kitabı okudu
Kimsenin birbirine değecek cesareti gösteremediği bu hercümercin ortasında herkes anca kendine yetecek kadar yalnızdı.
En nihayetinde vardığım bozkır,içimdeki boşluğun tabiattaki yegâne suretiydi. O sahipsizliğine dikecek bir minik fidan arıyordum. Çıktığım yolculuktan da yaşadığım hayattan da beklediğim , başka bir şey değildi.
İki tarafın anlattıklarına kulak verip suya sabuna dokunmadan tarafsız kalmaktan kolay bir şey yoktur şu dünyada, çünkü bu sayede zinanın âlâsını işleyip vicdanımızı temiz tuttuğumuzu iddia edebiliriz.
Sayfa 29 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okuyor
Karşılıklı sevgi üretmeye başlamış iki beden, sessizliğin içinde, birbirlerine hiç dokunmadan enerjilerini bulaştırabilirdi.
Elimden geleni yaptım aslında. Hayatta kalmanın ötesinde, hakikaten yaşamayı denedim. Ama gözleriniz ne kadar iri olursa olsun, yine de yolunuzu ararken kör gibisiniz hep hayatta. Ha bire sağa sola çarpıyor, bol bol sendeliyor, sık sık düşüyorsunuz. Sonra kalkmanız ve tekrar düşene kadar aynını tekrarlamanız gerekiyor. Bu döngü sonsuza, sizin sonunuza dek sürüyor. Yaşamak, düşmekle kalkmak arasında geçirdiğiniz korkulu, ümitli, telaşlı zamanın adı. Düşüp düşüp kalkma sanatı. Ben maalesef pek başarılı olamadım. Çünkü kalkabilmek için, düşerken aldığınız yaraları iyileştirmeyi bilmeniz gerekiyor. Oysa ben her gece ağrıyla uyudum, her sabah sancıyla uyandım. Ama denemedim denemez. Elbet denedim.
Sayfa 109 - Hep KitapKitabı okuyor
"İbrahim gönlümü put sanıp da kıran kim."
Asaf Halet Çelebi
Sayfa 107 - Hep KitapKitabı okuyor